ထက္တြင္လည္း သရဖူေသးေသးလွလွေလးတစ္ခု။ ဖန္ဖိနပ္ျဖဴျဖဴေလးနဲ႕ အလြန္႕ကိုလွပေနသည့္
ကၽြန္မ။ ကၽြန္မ…တစ္ေယာက္ေသာသူ၏ ရင္ေငြ႕ေႏြးေႏြးထဲမွာ. .ေတးသံစဥ္ကိုလုိက္ျပီး စည္းခ်က္ညီ
ေအာင္ က ေနတာေလ။ ကၽြန္မလက္ကိုလည္း ဖြဖြေလးနဲ႕ညင္သာစြာ ကိုင္ထားသူက တကယ့္ကို
ေခ်ာေမာေျပျပစ္တဲ့ မင္းသားေလးတစ္ပါး။ ေဒါက္…..ေဒါက္….ေဒါက္။ နာရီစည္းခ်က္သံ။
ဟာ…၁၂ နာရီထိုးေတာ့မည္မွာ စကၠန္႕ပိုင္းသာ….။ ကၽြန္မ ၁၂ နာရီမထိုးခင္ အိမ္
ျပန္ရမည္ေလ။ ဒို႕မို႕ဆို ကၽြန္မရဲ႕မူရင္းသရုပ္မွန္ေပၚကုန္မွာ။ ကၽြန္မဟာ သည္ေလာက္ေတာ္ဝင္သည့္
မိန္းကေလးမွမဟုတ္တာ။ ဟုတ္တယ္…ကၽြန္မျပန္ရမယ္ ကၽြန္မျပန္ရမယ္
ကၽြန္မ ရင္ေငြ႕ေႏြးေႏြးမွ ေဝးရာကိုရုန္းထြက္လိုက္ပါ၏။ ကၽြန္မ အေလာသံုးဆယ္ေျပး
ခဲ့မိတာ……ဖိနပ္ေလးတစ္ဖက္က်က်န္ခဲ့တာေတာင္ သတိမထားခဲ့မိဘူးထင္ပါရဲ႕…..။
ေမာျပီး လန္႕လိုက္တာရွင္။ ကၽြန္မ မင္းသားေလးကိုရင္ခုန္မိျပီး အေတာ့္ကိုရုန္းထြက္ခဲ့
ရတာ။ ဘဝခ်င္းက ညီမွ်မႈမွမရွိတာ။ ကၽြန္မ ဒီေလာက္ က ခြင့္ရွိခဲ့တာေတာင္ အေတာ္ကံေကာင္းလွ
ျပီေလ။ ေမာတယ္ဆိုတာထက္ ႏြမ္းလ်ေနတယ္ဆိုပိုမွန္မွာေပါ့…..။ ကၽြန္မခ်စ္ရသူရဲ႕ရင္ခြင္ထဲက ရုန္း
ထြက္ခဲ့ရတာေလ…..။
“ ေဇာ္ ေရ ေဇာ္”
ေဘးနားက အသံေၾကာင့္ ကၽြန္မ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိ၏။ ေအာ္…ကၽြန္မ အိပ္မက္မက္
ေနခဲ့တာကိုး။ သိပ္စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ ဒီတစ္ခါလည္း စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မက္ေနတာပါ့
လား။ ဝတၳဳစာအုပ္တစ္ခုက စာေၾကာင္းေလးကို ျပန္ျမင္လာမိ၏။
“ တကယ့္ မင္းသားေလးေတြက နန္းေတာ္ထဲက ေတာ္ဝင္မင္းသမီးေလးေတြကို ေက်ာ္ျပီး
အညတရေကာင္မေလးေတြကို လက္တြဲခဲ့တယ္ဆိုတာ ပံုျပင္ေတြ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာပဲရွိတာ”
သိပ္မွန္တဲ့စကား ….။
ကၽြန္မ ကလည္း မိန္းမသား။ အနုအရြ အလွအပကိုမက္ေမာတဲ့ မိန္းမသားတစ္ဦးပါ။
ကၽြန္မငယ္ငယ္က အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ေတြျဖစ္တဲ့ စနုိႈးဝိုက္ စင္ဒရဲလားပံုျပင္ေလးေတြ။ အဲဒီတုန္းအခါက
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စနိႈးဝုိက္မင္းသမီးေလးျဖစ္လိုက္… စင္ဒရဲလားေလးျဖစ္လုိက္နဲ႕ အေတာ္ေက်နပ္ခဲ့ဖူး
တာ မွတ္မိပါေသးသည္။
ပံုျပင္ေျပာျပျပီးတိုင္း ေမေမသတိေပးေလ့ရွိတာက။
“ စင္ဒရဲလားေလးက သူ႕ဘဝသူ သူ႕ဇာတ္လမ္းနဲ႕သူတဲ့… စနိုႈးဝိုက္ေလးကလည္း
သည္အတိုင္းပဲ…သည္ေတာ့ ေမေမ့သမီးျမတ္ေလးေဇာ္ဆိုတာလည္း သူ႕ဘဝ နဲ႕သူတဲ့”
စိတ္ကူးယဥ္တတ္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မကို အျမဲသတိေပးခဲ့တာ မွတ္မိေနပါ၏။
ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပါ။ စာက်က္စရာက်က္… အိမ္အလုပ္ဝိုင္းကူလုပ္ေပးျပီးရင္
တစ္ခါ တစ္ခါ အေတြးနယ္ထဲမွာပဲ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တာ။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မင္းသမီးေလးဟု
ထင္မွတ္ခဲ့ဖူး၏။
ကၽြန္မ၏ ေဖေဖကေရွ႕ေန ေမေမက ေက်ာင္းဆရာမ …ဝန္ထမ္းမိသားစုမွာ
အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကို အားလံုးကအေရးထားၾက၏။ အထူးသျဖင့္ပညာေရးမွာ ပိုအေရးေပးပါ၏။
ဆင္းရဲသည္မဆိုသာေပမဲ့ ေခၽြတာစီစစ္သံုးရတဲ့ကၽြန္မတို႕ အိမ္အေနအထားကို အၾကီးဆံုးမို႕ ကၽြန္မက
သိရပါ၏။
ကၽြန္မတကၠသိုလ္ဝင္တန္းတက္ေရာက္သည့္ႏွစ္က ကၽြန္မ မင္းသမီးေလးျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။
ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ထဲက မင္းသားေလးနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရပါ၏။ နာမည္က
“ မင္းေဝယံေသာ္” တဲ့ ….ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ နာမည္လဲေနာ္။ တကယ့္ အညႊန္႕အဖူးနာမည္
ေလး။
နာမည္မွမဟုတ္…လူကလည္း တကယ့္ျဖဴဖတ္နုနယ္ေနတဲ့ ေကာ္ရုပ္မင္းသားေလး
အလား။ မ်က္ခံုးေမြးနက္နက္ေတြ… ႏွာတံစင္းစင္းနဲ႕ ပန္းနုေရာင္ေျပးေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြက
တစ္ခါတစ္ခါ ေယာက္်ားေလးမွဟုတ္ပါေလစဟု….. ထင္မွတ္ရပါ၏။
ရွမ္းေသြးေနွာတဲ့ သူဟာ အသားျဖဴေဖြးေနတာမဆန္းပါ။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲကမွ
သူ႕ကိုခ်ီးမြမ္းခဲ့ျခင္းမဟုတ္….. ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းကို သူေျပာင္းလာေတာ့ ကၽြန္မတို႕မိန္းကေလးတစ္
သိုက္ တီးတိုးတီးတိုးျဖစ္ကုန္ၾကတာမွတ္မိပါ၏။ ဒါဟာ ရိုးသားစြာစိတ္ဝင္စားျခင္းပါ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မလိုပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးမ်ားကေတာ့ ရိုးသားစြာစိတ္ဝင္စားျခင္း
မျဖစ္နုိင္ပါ။ အရပ္ ရွည္ရွည္နဲ႕ သူ႕နားက ျဖတ္သြားရရင္ သူ႕အရိပ္ကိုခိုခ်င္သလို…. သူ႕ရဲ႕လႊမ္းမုိးမႈ
တစ္စံုတစ္ခုကိုခံလိုက္ရသလို…. အမိန္႕ကိုေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ဦးရဲ႕ စိတ္ ျဖစ္သြားတတ္တာ
ကၽြန္မသိပါ၏။
သူ႕ေဘးနားမွာ ကၽြန္မထက္စာေတာ္တဲ့ ကၽြန္မထက္လွတဲ့ ကၽြန္မထက္ခ်မ္းသာတဲ့
မိန္းကေလးေတြ ဒုနဲေဒး။ ဝိုင္း ေတြ က်ဴရွင္ေတြ အမ်ားအျပားမယူနုိင္တဲ့ ကၽြန္မ ေက်ာင္းကိုသာ အား
ကိုးရပါ၏။ ဝိုင္းေတြ က်ဴရွင္ေတြသာမက ဂိုက္ေတြပါရွိသည့္ သူက ကၽြန္မထံမွာ စာေမးခ်င္လုိ႕တဲ့
ကၽြန္မ စဥ္းစားရအေတာ္ၾကပ္ပါ၏။ ထို႕အတူ ေျမၾကီးနဲ႕ ေျခေထာက္လြတ္သြားမည္စိုး၍ ကၽြန္မရဲ႕
ကတၳီပါ ဖိနပ္သဲၾကိဳးေလးကို ဖိကာ ကုပ္ထားမိ၏။
“ ျမတ္ေလးေဇာ္ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္…ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က မင္းေဝယံေသာ္ပါ”
ကၽြန္မနာမည္ကိုေတာင္သိသည္တဲ့ေလ။ ေအးေလ..အခန္းေဖာ္ခ်င္းေတြပဲ နာမည္သိတာေလာက္
ေတာ့မဆန္းဟု မိမိဘာသာေျဖေတြးမိ၏။
“ ကၽြန္ေတာ္ chemistry equations ေတြနားမလည္လို႕ပါ….ျမတ္ေလးေဇာ္က ဟို
တစ္ခါ လပတ္တုန္းက chemistry ကို ၉၉ မွတ္ေတာင္ရတာေနာ္…ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပေပးနုိင္
မလား”
ေသခ်ာပါသည္…. ကၽြန္မ ေျမၾကီးေပၚရပ္ေနတာမဟုတ္…. တိမ္ေတြစီးျပီး ေကာငး္ကင္
ေပၚေရာက္ေနတာ…။ ေလးေလးနက္နက္ နဲ႕ ကၽြန္မမ်က္လံုးကို ေသခ်ာၾကည့္ကာစကားေျပာေနတဲ့
သူ႕ကို ၾကည့္ကာ လြတ္ထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြကို အေတာ္ဖမ္းယူေနရပါ၏။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ
ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုက ဒုတိယကမၻာစစ္မွာ ဗံုးေတြ က်ဲေနသလို…….
ကၽြန္မရဲ႕ အရင္ စာေမးပြဲအမွတ္ကို သူသိသတဲ့ေလ။ ဒါကေတာ့ အတန္းေဖာ္ခ်င္း
ဆိုတိုင္းသိတာမဟုတ္။ ဂရုစိုက္မွသိနုိင္တာေလ။ ဒါဆို သူကၽြန္မကို ဂရုစိုက္မိတာေပါ့။ အလွအပစာ
ရင္းဝင္မွမဟုတ္တာ… စာဆိုတာလည္း အလယ္အလတ္ပဲ.. ဒါဆို ပံုျပင္ထဲကလို အစစ အ၇ာရာ သာတဲ့
မင္းသားေလးက အညတရ မင္းသမီးေလးကို……
ကၽြန္မ သူ႕ကို စာရွင္းျပရပါ၏။ ဓါတ္ျပဳပံု..ဓါတ္ျပယ္ပံု အဆင့္ဆင့္နဲ႕တကြေပါ့။ ကၽြန္မ
ရင္ထဲမွာ သူ႕ေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ဓါတ္ျပဳကုန္တာေတာ့ equation ထုတ္ျပနုိင္ခဲ့ရင္ေလ။
ေအးတိ ေအးစက္နဲ႕ မလႈပ္မယွက္ေနတတ္တဲ့ သူက ကၽြန္မနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ စကား
ေတြေျပာေနတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ေခြးေလးအေၾကာင္း… တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သူေနခဲ့ဖူးတဲ့ရွမ္း
ေတာင္တန္းၾကီးေတြအေၾကာင္း… ။ကၽြန္မကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ပံုျပင္ေတြကို နားေထာင္ေပးတဲ့သူေပါ့။
သူနဲ႕ ကၽြန္မ ခင္မင္မႈတစ္ခုထိေရာက္လာေတာ့မွ ကၽြန္မသူ႕ကို ပိုသတိထားမိလာခဲ့
၏။ သူစကားေျပရင္ ေျပာေနတဲ့သူကိုမၾကည့္တတ္ဘဲ ဟိုးအေဝးတစ္ေနရာကို ၾကည့္သလုိလိုနဲ႕ ရီ
ေဝေနတဲ့ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္မျမင္လာခဲ့၏။ သူ႕ရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္းကို တစ္ခါမွမေျပာခဲ့ဖူးတာ
လည္း ကၽြန္မသတိထားမိ၏။
“ ျမတ္ေလး တို႕မိသားစုေလးက ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ… ျမတ္ေလးညီမေလးက ျမတ္
ေလးကိုခ်စ္မွာေပါ့… အိမ္လိုက္လည္လို႕ရရင္ လည္ခြင့္ေပးမလား”
စေနာက္သလိုလိုနဲ႕ အတည္ေျပာလိုက္တာမို႕ ကၽြန္မနည္းနည္းေတာ့လန္႕သြားပါ၏။
စတိတ္ေက်ာင္းလာတာေတာင္ ဇိမ္ခံကားအေကာင္းစားနဲ႕ ေနမထိ ေလမထိနဲ႕သူက အခန္း ၄ခန္းနဲ႕
ႏွစ္ထပ္တိုက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲကို အလည္လာခ်င္ပါသတဲ့။ ဆိုဖာမရွိတဲ့ စတီထိုင္ခံုေတြနဲ႕အိမ္ကို
ေလ။ မန္က်ည္းရြက္ခ်ဥ္ေရကလည္း သူ႕အၾကိဳက္ပါတဲ့လား……..
ကၽြန္မ ေဝခြဲရခက္ကုန္ပါ၏။ သူဟာ တကယ္ပဲ ကၽြန္မရဲ႕ မင္းသားေလးတဲ့လား။
ေက်ာငး္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွမထားတဲ့သူက ကၽြန္မကို အေရးတယူနဲ႕ ေလ။ အိမ္ေတာင္လာ
လည္ခ်င္ပါသတဲ့။ ကၽြန္မ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္းကုိသိခ်င္လာမိ၏။
“ ေဝယံ မွာေရာ ညီေတြ ညီမေတြမရွိဘူးလား…”
ေသြးတုိးစမ္းေမးလိုက္ျခင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ ေဝယံမိသားစုက ဘယ္လိုလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႕ပါ။
ကၽြန္မ စိတ္ဝင္စားတာ သူရဲ႕ပိုင္ဆုိင္မႈမဟုတ္ပါ။ သူ႕မိသားစုအေၾကာင္းသက္သက္ပါ။
သူ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မေျဖခဲ့။ ဟိုးအေဝးတစ္ေနရာကိုပဲ ေငးေနခဲ့တာ နာရီဝက္ေလာက္
ၾကာမည္ထင္သည္။ ကၽြန္မတို႕ထိုင္ေနမိတာ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္စာက်က္ေနက် မန္က်ည္းပင္
ၾကီးေအာက္ေလ။ အညာရဲ႕အပူကို မန္က်ည္းရိပ္ကေျဖေဖ်ာက္နိုင္သလို သူ႕ဆိီမွာရွိေနတဲ့
ေသာကအပူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မမေျဖေဖ်ာက္နုိင္ေတာင္ ေဝမွ်ယူလိုပါ၏။
“ အေဖတူ အေမကြဲ ညီမေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ျမတ္ေလး…”
ကၽြန္မရဲ႕ အေမးဟာ သူ႕ရဲ႕အားနည္းခ်က္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ေတြညစ္
မိပါ၏။ တစ္ပါးသူမေျပာခ်င္တာကို ကၽြန္မေမးမိခဲ့တာ။ စပ္စုမိခဲ့တာေလ။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္မစိတ္ထဲ သူ႕အေၾကာင္းက ပါလာခဲ့၏။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ
တစ္ခါက ဘိန္းဘုရင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဘုိးျဖစ္သူရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာေျမး …။ နိုင္ငံရပ္ျခားမွာ စီးပြားျဖစ္
ေနတဲ့ ဖခင္ဟာ နုိင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္နဲ႕ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ျပီး ကတ္သရင္း ဆိုတဲ့ ညီမေလး
ရွိတယ့္သူ။ မိခင္ေက်ာက္ကုန္သည္ရဲ႕ မာန္မာန အတၱအရိပ္ေအာက္မွာ . .စည္းေတြ ေဘာင္ေတြထဲက
ၾကီးျပငး္ခဲ့တဲ့သူ………..။ ခုလည္း လံုျခံဳေရးတစ္ခုအတြက္ သူဟာ အညာေျမက စတိတ္ေက်ာင္းေလး
တစ္ခုမွာ ခဏတာဝင္ေရာက္ ပညာဆည္းပူးေနပါသတဲ့။
ဒါ ကၽြန္မ မင္းသားေလးရဲ႕ ဘဝအေျခအေန။ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့မိဖူးသည့္
ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈ… မိသားစုအေနအထား… ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလို သူ႕ရဲ႕ဘဝဟာ တကယ္ပဲ ရွိေနခဲ့
တာ။
ကၽြန္မ သူ႕ကိုသနားရမည္လား။ ကၽြန္မလို ထူးျခားတဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခုမွမရွိတဲ့သူက
သူ႕လို႕ သူေဌးသားကုိ သနားပါတယ္ဆို …ေလာကၾကီးက ဟားတိုက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေသခ်ာတာ
တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မသူ႕ကို စာနာမိခဲ့ပါ၏။ ေဖေဖ့ရဲ႕ယုယမႈ ေမေမ့ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႕ စည္းစိမ္
ေတြမပါခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မဘဝဟာ အေတာ္စိုျပည္ သာယာေနခဲ့တာ။
ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ အားငယ္ဝမး္နည္းရင္ ေမေမ့ရင္ခြင္မွာ ေခါင္းထုိးငိုမိ၏။
ေၾကာက္စိတ္ ဒါမွမဟုတ္ ယံုၾကည္မႈတစ္ခိ်ဳ႕ေပ်ာက္ဆံုးလာလွ်င္ ေဖေဖ့ရဲ႕ အားေပးစကားသံဟာ
အရာရာကို စိန္ေခၚရဲခဲ့တာေလ။ အကယ္၍ ေဝယံသာ အားငယ္ဝမ္းနည္းမယ္ဆို….. ယံုၾကည္မႈတစ္
ခ်ိဳ႕ေပ်ာက္ဆံုးမယ္ဆို…သူ ဘယ္ရင္ခြင္မွာ ငိုမိမလဲ….ဘယ္သူ႕စကားနဲ႕ ေရွ႕ဆက္မွာလဲ….
ကၽြန္မ သူ႕အတြက္ စိတ္ပူေနမိ၏။ ဒါဟာ မျဖစ္နုိင္မွန္းေတာ့သိပါ၏။ မိဘ ဆိုတဲ့
အရာမွလြဲ က်န္တာ လိုတိုင္းတရေနတဲ့သူ႕မွာ အားငယ္မႈဆိုတာ ရွိပါ့မလား… ရုပ္ရည္ကအစ ပညာအ
ရည္အခ်င္းပါပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူက ယံုၾကည္မႈေပ်ာက္ဆံုးနုိင္စရာေရာရွိပါ့မလား………… ကၽြန္မနဲ႕
မဆိုင္တာကိုေတြးေနမိသည္ထင္ပါ၏။
ကၽြန္မတို႕အိမ္လိုက္လည္တဲ့ေန႕က သူ႕မ်က္ႏွာမွာ လင္းလက္တဲ့အျပံဳးေတြကို ကၽြန္မ
ျမင္ခဲ့ရပါ၏။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမကလည္း သူ႕ကို ဂရုတစိုက္ဆက္ဆံေပးခဲ့၏။ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္မကို
သံသယတစ္ခ်ိဳ႕ပါတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ ၾကည့္ေနခဲ့တာ ကၽြန္မသိပါ၏။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ကၽြန္မစိတ္က
စိတ္ကူးယဥ္ထဲက မင္းသားေလးနဲ႕ ထပ္တူက်ေနတဲ့ သူ႕အေပၚ…….။
“ ဦး နဲ႕ အန္တီ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဒီရက္ေလးဟာ
ေသရာပါမယ့္ အမွတ္တရေန႕ပါ… ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္နုိင္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္လာလည္ခ်င္ပါတယ္ အဲဒီ
အခါက်လည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဦး ထပ္ျပီး ကစားခ်င္ပါေသးတယ္”
စစ္တုရင္ ကစားတာကို ဝါသနာတူတဲ့ ေဖေဖနဲ႕ သူ။ ကၽြန္မသိပါတယ္ တကယ္ေတာ့
သူက စစ္တုရင္ကစားတာထက္ ဖခင္တစ္ေယာက္နဲ႕ ကစားတဲ့ ဒီပြဲေလးကို နွစ္သက္ေနမိတာေလ။
ဟင္းေတြေကာင္းတာထက္ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ရာကိုစားခ်င္တာ။
ေနာက္တစ္ခါတဲ့……ကၽြန္မ ေတြးမိတဲ့ သူ႕ရဲ႕ေနာက္တစ္ခါ အလည္လာျခင္းက သည္
ေလာက္ထိ ေစာင့္ရမယ္မွန္းသိခဲ့ရင္ေလ။
“ ျမတ္ေလးက ကံေကာင္းပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ေလးကို အားက်တယ္…ျမတ္ေလး
လည္း ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူနာျပဳတကၠသိုလ္ကို တက္နုိင္မွာပါ…ဒီေလာက္ၾကိဳးစားထားတာပဲ”
သူေျပာတဲ့စကားက ဒီေန႕မွထူးဆန္းသလို။ ကၽြန္မတို႕ ဆယ္တန္းကို အတူေျဖမွာမဟုတ္သလိုလို။ ဒါမွ
မဟုတ္ result ထြက္တဲ့ထိ သူမရွိနုိင္ဘူးလား။ တစ္ေနရာကိုထြက္သြားေတာ့မယ့္သူလို သူ႕စကားေတြ
က…။
ကၽြန္မ ေမးခ်င္ေပမဲ့ …ကၽြန္မ မေမးရဲခဲ့ပါ။ ကၽြန္မနဲ႕သူဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေပမဲ့
သူေရာ ကၽြန္မပါ မျမင္ရတဲ့စည္းေလးရွိေနခဲ့တာ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းခင္မင္မႈလို မဟုတ္ဘဲ တစ္စံုတစ္
ရာပါဝင္ေနခဲ့တာ ကၽြန္မေရာ သူပါ သိခဲ့ပါ၏။ အဲဒီ့တစ္စံုတစ္ရာကို ကၽြန္မေရာ သူပါ ေဖာ္ထုတ္နုိင္ဖို႕
ထိအခ်ိန္မရခဲ့ၾက။
“ ေဝယံ နင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆရာဝန္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါဟာ..ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေပါ့
ဘယ္သူမွမထိခိုက္ရင္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုလုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္ဟာ”
ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ ဒီစကားဟုတ္ပါရဲ႕လား။ မသိပါ။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မသူ႕ကို
အားေပးခ်င္တာ။ သူ႕အတြက္ အားငယ္ရင္ ေခၽြးသိပ္ဖို႕ ပဝါတစ္ထည္ျဖစ္ခ်င္တာ… လမ္းေပ်ာက္ေနရင္
လမ္းျပၾကယ္ေလးျဖစ္ခ်င္တာေလ။ ဒါေတြက ေျပာျပဖို႕မွမသင့္တာ။ သည္ေတာ့ …။
ကၽြန္မကို သူ စူးနစ္ ေလးနက္စြာၾကည့္ေနခဲ့တာ အခ်ိန္တစ္ခုထိ။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ျပန္
ၾကည့္ဖို႕ခြန္အားမရွိခဲ့ပါ။ ေသခ်ာပါသည္ ကၽြန္မသာသူ႕ကိုၾကည့္ခဲ့မယ္ဆို ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြ မထိန္း
နုိင္မွာေလ။ သည္ေတာ့ သူ႕နည္းအတုိင္း အေဝးတစ္ေနရာကိုသာ ရီေဝစြာေငးေနမိ၏။
ကၽြန္မ လက္ေလးကို ဖြဖြေလးကိုင္လိုက္တာ ကၽြန္မသိလိုက္ပါ၏။ အို.. ကၽြန္မလက္
ေတြ ေအးစက္ေနခဲ့တာ.. ဒါေပမဲ့ လက္ဖဝါးအတြင္းပိုင္းမွာ ေခၽြးေလးေတြစို႕လို႕။ ဒါဟာ စိတ္လႈႈပ္ရွား
တာလား ကၽြန္မမသိ။ ကၽြန္မရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ လက္ဖဝါးတစ္ခုလံုးဟာ သူ႕ရဲ႕
လက္အစံုေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္လုိ႕။
“ ငါတို႕သာ ေနာက္ ၅ႏွစ္အၾကာေလာက္မွာ ဆံုျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္.. ဒါမွ
မဟုတ္ ဒီဘဝမွ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းမွာပဲ”
သူ႕စကားက အထူးအဆန္း။ သူ ကၽြန္မနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရတာ ဝမ္းနည္းတာလား ဝမ္းသာ
တာလား။ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္းအေကာင္းတဲ့…..။ကၽြန္မ အဲသည္ေလာက္ထိ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္မ စိတ္ေတြ မြန္းၾကပ္ ရႈပ္ေထြးေနခဲ့၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ရဲ႕စိတ္အစဥ္က သူ႕ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့
လက္ဖဝါးနုနုမွာ။ ကၽြန္မ ဘဝကိုလည္းမသိေတာ့ သူ႕ဘဝကိုလည္းမသိခ်င္ေတာ့။
အျမဲ စကားေတြတြတ္ထိုးတတ္တဲ့ ကၽြန္မ အဲဒိညေနက ျငိမ္ေနခဲ့မိ၏။ ဝမ္းနည္းျခင္း
တစ္စံုတစ္ခုကို ကၽြန္မရိပ္မိေနခဲ့ပါ၏။ ကၽြန္မအတြက္ ဒီဘဝမွာ ျပန္ေတြ႕ဖို႕မေသခ်ာတဲ့ အရာတစ္ခုကို
ေပ်ာက္ဆံုးေတာ့မွာေလ။ အဲဒိညက မိုးေတြရြာခဲ့ပါ၏။ ကၽြန္မေခါင္းအံုးေလးလည္း ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္
မိုးေတြ စိုစြတ္ေနခဲ့ပါ၏။
စာၾကည့္ရက္ပိတ္လိုက္၍ ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းသြားစရာမလိုေတာ့သည္မို႕ ကၽြန္မ
သက္သာရာရခဲ့ပါ၏။ သူ မရွိတဲ့ သူ႕အေငြ႕အသက္ေတြက်န္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေဆာက္
တည္ရာရနုိင္မည္မဟုတ္တာ ကၽြန္မသိပါ၏။ ဟုတ္ပါတယ္…သူ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းတစ္ခုကို ေျပာင္း
သြားျပီတဲ့။ ကၽြန္မကို ႏႈတ္မဆက္သြားခဲ့သလို ကၽြန္မလည္း သူ႕ကိုႏႈတ္မဆက္ခဲ့ပါ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
“ ေဇာ္ ေရ ထေတာ့ကြာ…မနက္ ၆ နာရီ ထိုးေနျပီ… သမီးေလး morning section မို႕
လား”
အသံၾသၾသနဲ႕ ခပ္ရွိန္းရွိန္းနဲ႕အသံတစ္ခုက ကၽြန္မ ေဘးကဝင္ေရာက္လာ၏။
ႏႈတ္ခမ္းေမြးေရးေရး ဝါညက္ညက္အသားအေရနဲ႕ ၾကည္လင္သန္႕ရွင္းေနတဲ့ ေမာင့္
မ်က္ႏွာ။ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းႏႈတ္ခမ္းပါးနဲ႕ ကၽြန္မနဖူးကို တစ္ခ်က္ေလးဖြဖြ နမ္းလုိက္ပါ၏။ ဒါဟာ ေမာင္ေပး
ေနက် မနက္ခင္း အိပ္ယာနိႈးအနမ္းပါေလ။
တည္ျငိမ္ျပီး ေယာက္်ားပီသတဲ့ ေမာင့္ကိုျမင္ေတာ့ တစ္ေနရာကုိ အျမဲေငးျပီး ရီေဝေန
တတ္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာသူ႕ကို ရိုးသားစြာသတိရမိပါ၏။
ကၽြန္မ နဲ႕ သူ ျပန္မေတြ႕ျဖစ္တာ ခုဆို ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုစာေတာင္ရွိေရာ့မယ္။ ကၽြန္မ
ကလည္း ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တဲ့သူနာျပဳတကၠသိုလ္တက္ေရာက္နုိင္ခဲ့သလို သူေရာ ေဆးတကၠသိုလ္တက္
ခဲ့ရဲ႕လား။ ကၽြန္မ မိဘရဲ႕အထိန္းအကြပ္နဲ႕ အစိမ္းဝတ္ထိ ကၽြန္မတက္လွမ္းနိုင္ခဲ့သလို သူေရာ။။။
“ ကၽြန္မ ဘဝရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မင္းသားေလး မဟုတ္ခဲ့ပါ”
မိန္းမသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သံုးေလ့ရွိတဲ့စကားေလးပါ ။ ကၽြန္မလည္း သူ႕တစ္
ေယာက္ကိုရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းရင္း ပညာေရးကိုသာဦးစားေပးခဲ့မိပါ၏။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္က ေမေမ
ေျပာခဲ့သလို စင္ဒရဲလားေလးက စင္ဒရဲလားေလးရဲ႕ဘဝ…… စနိႈးဝိုက္ေလးကကလည္း သူ႕ဘဝနဲ႕သူ
……သည္ေတာ့ ျမတ္ေလးေဇာ္ ဆိုတဲ့ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မဘဝပဲေလ……..
မင္းသမီးေလးေတြက သူတို႕မင္းသားေလးေတြနဲ႕ ေပါင္းဖက္နုိင္ခဲ့ေပမဲ့ မင္းသမီးေလး
မဟုတ္တဲ့ကၽြန္မကေတာ့။။။။ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြရဲ႕ သား ေဒါက္တာ နုိင္သူေအာင္ နဲ႕ ဖူးစာပါခဲ့ပါ၏။
ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ခ်စ္ပါ၏ ။ ျမတ္နုိးပါ၏။ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ပီသခဲ့တဲ့ ေမာင္ ကလည္း
ကၽြန္မကို ခ်စ္ပါ၏။ျမတ္နုိးပါ၏။ တန္ဖုိးထား၏။ ေမာင္နဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးေလး ခုဆို ေဆးတကၠသိုလ္
ေက်ာင္းသူျဖစ္သည္ထိ ေမာင္နဲ႕ ကၽြန္မ သစၥာ ေမတၱာ နားလည္မႈနဲ႕ တည္ေဆာက္နုိင္ခဲ့၏။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကံေကာင္းသူပါေလ။
ကၽြန္မဘဝရဲ႕ မင္းသားေလးနဲ႕ဆံုေတြ႕ခဲ့ရဖူးသလို ကၽြန္မ ဘဝရဲ႕ ဘုရင္တစ္ပါးကို
လည္း ရွာေဖြကာ ပါရမီျဖည့္နုိင္ခဲ့ပါ၏။
ဟုတ္ပါသည္…… ေမာင္ ဟာ ကၽြန္္မရဲ႕ မင္းသားေလးမျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မဘဝရဲ႕
ဘုရင္တစ္ပါးပါေလ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
No comments:
Post a Comment