သစ္ပင္

သစ္ပင္ဟာ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားခဲ့တယ္။

သစ္ပင္ဟာ ေပးအပ္လာတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးမွာ ျပည့္စံုလံုေလာက္တတ္တယ္။ သစ္ပင္အျဖစ္ ေမြးဖြားလာျခင္းကို ၿငိဳျငင္မေနပဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ရွိၿပီး၊ ဟိုေနရာမွာ ရွိမေနရတာလဲဆိုတာကို ေျပာေနတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ေတာင္ေစာင္းေလးမွာ ရပ္ေနရင္ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ေႏြးေထြးမလား၊ ေတာင္ၾကားေလးထဲ ဆင္းလိုက္ရင္ ေရဟာ ပိုေကာင္းမလား၊ ေနရာသစ္ကို စူးစမ္းတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ ေရ ေျမ ေန ရဲ႕ သားတစ္ေယာက္လို ေရ ေျမ ေနက ေပးလာတဲ့အတိုင္း လက္ခံယူၿပီး နည္းတယ္မ်ားတယ္၊ မလံုေလာက္ဘူးလို႔ ေျပာတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ အနီးအနားက မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အေနအထားကို ေစ့ငုတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ ထင္ရွဴးပင္ဟာ ထင္ရွဴးပင္လို ျပည့္စံုေနၿပီး၊ ေတာင္ဇလပ္ဟာ ေတာင္ဇလပ္လို သူ႔ဘာသာသူ ျပည့္စံုေနတယ္။


သစ္ပင္ဟာ အထီးက်န္တယ္။ သစ္ပင္ဟာ အလံုးစံုေသာ အထီးက်န္မႈကို သိနားလည္တယ္။ ျမဴေတြ ဆိုင္းေနတဲ့ မနက္ခင္းရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို နားလည္ၿပီး၊ တိမ္ေတြ မိႈင္းေနတဲ့ ညေနခင္းရဲ႕ အထီးက်န္မႈကိုလည္း သိနားလည္တယ္။ မိုးဖြဲမႈန္ေလးေတြ က်ေနတဲ့ ေဆာင္းဦးညေနရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို နားလည္ၿပီး၊ ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေတြ တဖြဲဖြဲ က်ေနတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းရဲ႕ အထီးက်န္မႈကိုလည္း သိနားလည္တယ္။ သစ္ပင္ဟာ မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ တစ္ခုေသာ ေႏြေန႔လယ္ခင္းရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို နားလည္ၿပီး၊ ၾကယ္ပြင့္ေတြ ေအးခဲလို႔ ေက်ာက္တံုးေတြ ငိုေႂကြးေနတဲ့ ေဆာင္းညတစ္ညရဲ႕ အထီးက်န္မႈကိုလည္း သိနားလည္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သစ္ပင္ဟာ ဘယ္ေလာက္အထိပဲျဖစ္ျဖစ္ အထီးက်န္မႈမွာ ႀကံ့ႀကံ့ခံလို႔၊ အထီးက်န္မႈကို ေအာင္ႏိုင္ကာ၊ အထီးက်န္မႈကို ေပ်ာ္ရႊင္တယ္။

သစ္ပင္ဟာ လံုး၀ အေဖာ္မဲ့ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လ ရွိတယ္၊ ေလ ရွိတယ္၊ ငွက္ ရွိတယ္။ လဟာ အခ်ိန္အခါကို မဆန္႔က်င္ပဲ ေရာက္ရွိလာၿပီး အထီးက်န္ ေႏြညကို အတူတူ ေက်ာ္ျဖတ္ေပးတဲ့ သစၥာရွိ ၾကင္နာတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြပဲ ျဖစ္တယ္။ ရယ္ေမာရံုသက္သက္ စကားမ်ဳိးလည္း မဆိုပဲ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈရွိၿပီး စိတ္သေဘာတူမွ်တဲ့ မိတ္ေဆြပဲျဖစ္တယ္။

ေလကေတာ့ လနဲ႔ မတူဘဲ အေျပာင္းအလဲ မ်ားၿပီး စကားတြတ္ထိုးေနတတ္တဲ့ ယံုၾကည္မရတဲ့ မိတ္ေဆြပါ။ ေျပာရမယ္ဆို အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့ မိတ္ေဆြပါ။ သူ စိတ္ပါတဲ့အခါမွ ေရာက္လာရံုတင္ မဟုတ္ဘဲ၊ တခါတေလ တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ၊ တခါတေလ ရုတ္တရက္ ကမန္းကတန္း၊ တခါတေလမွာက်ေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့ လွည့္ပတ္ကာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း သူတစ္ပါးရဲ႕ လက္ေတြမွာ ဒဏ္ရာအနာတရေတြ ထားၿပီး ေျပးထြက္သြားတယ္။ ငွက္၊ တကယ္ေတာ့ သူလည္း ေလလိုမ်ဳိး ယံုၾကည္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ မိတ္ေဆြပါပဲ။ သူ ဆႏၵရွိတဲ့အခါ ေရာက္လာၿပီး၊ သူ႔ ဆႏၵအတိုင္း ပ်ံထြက္သြားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိန႔ဲပဲ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေရာက္လာ အသိုက္ေဆာက္ရင္း၊ ေမာပမ္းတဲ့အခါ ေရာက္လာ အနားယူရင္း ညည္းညဴေနတာဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သြားလာရင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေတးဆိုေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေတးသီက်ဴးသံ နားဆင္ရတာဟာ တနည္းအားျဖင့္ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ သစ္ပင္ဟာ ဒီလို အရာေတြ အားလံုးကို ေကာင္းေကာင္း ခြဲျခားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္တဲ့ လကိုပဲ ႀကဳိဆိုလက္ခံၿပီး၊ ယံုၾကည္လို႔ မရတဲ့ ငွက္နဲ႔ ေလကို ေမာင္းထုတ္တာမ်ဳိးလည္း မရွိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ လကို အေရးတယူ ႀကဳိဆိုလက္ခံၿပီး၊ ငွက္နဲ႔ ေလကို ၀တ္ေက်တန္းေက် သေဘာမ်ဳိးလည္း မရွိပါဘူး။ လကို လလို၊ ငွက္ကို ငွက္လို၊ ေလကို ေလလို အားလံုးကို မိတ္ေဆြအျဖစ္ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြေတြလာလို႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးၿပီး၊ မိတ္ေဆြေတြ မလာလို႔ မသက္မသာ ျဖစ္တဲ့ အစဥ္အလာမ်ဳိးလည္း မရွိပါဘူး။

မ်ဳိးတူ သစ္ပင္ေတြ၊ အနီးအနားက သစ္ပင္ေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ႏွစ္ခြန္း ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ သစ္ပင္ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း အျပည့္အ၀ နားလည္ၿပီး၊ စိတ္ရင္းမွန္နဲ႔ ကရုဏာထား စာနာတတ္ၾကပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္ေနရရံုနဲ႔လည္း ေက်နပ္ကာ တစ္ဘ၀လံုး အိမ္နီးခ်င္းအျဖစ္ ေနထိုင္သြားရတာကို မၿငီးေငြ႔တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြပါ။

ဒါေပမယ့္လည္း သစ္ပင္ဟာ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေပ်ာ္ျမဴးေနတာထက္ ေကာင္းကင္က အသီးသီး ေပးအပ္လာတဲ့ စြမ္းအင္ကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ၿပီး က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အကိုင္းအခက္ေတြကို ျဖန္႔က်က္လို႔ လွပ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ ပြင့္ဖူး၊ အသီးေတြ သီးပြင့္ဖို႔ကို ပိုၿပီး အားစိုက္ၾကရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ အၿမဲတမ္း ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးမႊမ္းလို႔ ၿငိမ္သက္စြာ ေတာင္းဆုျပဳေနတာဟာ အေလ့အထတစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ သစ္ပင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မဆို ေကာင္းကင္ကို ေမာ့လို႔ လက္ေတြ ဆန္႔တန္းေနၾကတယ္ေလ။ အလံုးစံုေသာ သစ္ရြက္ေတြ စိမ္းစိုအုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ ေတာအုပ္ကို ရွာေဖြေနတဲ့ လူသားေတြကို ေအးျမတဲ့ အရိပ္အာ၀ါသထဲ ၀င္ေရာက္သြားသလို ေအးၿငိမ္းၿပီး ၾကည္ႏူးဖြယ္ စိတ္ထားနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ တည္ၿငိမ္ကာ ဓမၼေတးသံ နားမွာ ၾကားလိုက္ရသလို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားလည္း သစ္ပင္မွာ ရွိပါတယ္။

သစ္ပင္ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို ပိုၿပီး လိုလားတာမ်ဳိး ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ ေလာကဓမၼအတုိင္း ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ေနာက္မွာ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ႕ ဥပေဒသအရ တဖန္ ေျမနဲ႔ ေရအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူသားေတြကေတာ့ ဒီလိုပဲ အေပ်ာ္အပ်က္အျဖစ္ ဓားနဲ႔ သူတို႔ အမည္ကို ထြင္းၿပီး ၾကည့္ၾက၊ မၾကာခဏဆိုသလို သူတို႔ အသံုးလိုတဲ့အတိုင္း အကိုင္းအခက္ေတြကို ပိုင္းျဖတ္ၿပီး အလံုးစံု ဆြဲႏႈတ္ ယူေဆာင္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သစ္ပင္ကေတာ့ အျပစ္တင္မေနပါဘူး။ အရင္လိုပဲ ထြင္းထားတဲ့ အမည္ကို သူတို႔ အလိုအတိုင္း ေစာင့္ေရွာက္ထားၿပီး၊ ျဖတ္ေတာက္ယူေဆာင္သြားတဲ့ သစ္သားဟာ တစ္ကယ္လို႔ ဖ်က္ဆီးမယ့္ ေပါက္ဆိန္ရိုး ျဖစ္ေစ၊ လႊလက္ကိုင္ ျဖစ္ေစ ေျပာင္းလဲသြားရင္လည္း ဒီလို ျဖစ္ပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵမ်ဳိး မရွိခဲ့ပါဘူး။

သစ္ပင္ဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သီးခံသူ၊ အထီးက်န္မႈရဲ႕ အေတြးအေခၚသမား၊ သူ႔ဘာသာသူ ျပည့္စံုေနတဲ့ သူေတာ္စင္ပါပဲ။
 
“ ဘယ္လို သစ္ပင္ ျဖစ္ခ်င္တာလဲ”…။

ေရွ႕မွာ သစ္ပင္ကို ဖြင့္ဆိုခဲ့သလိုပါပဲ။ ေတာင္ဇလပ္ပဲ ျဖစ္ရမလား၊ ထင္ရွဴးပင္ပဲ ျဖစ္ရမလား ေရြးခ်ယ္ မေနေတာ့ပါဘူး။