မုိင္တုိင္ ၂၁။

ေဖ်ာ…….ကနဲ  ေ၀ါ…ကနဲ   ႏွင္႕ ေလေကာမုိးပါ   တုိက္ခတ္ရြာသြန္းလုိက္သည္႕  အရွိန္ေၾကာင္႕ ဂီယာကုိ နံပါတ္သရီး ကုိ    ေျပာင္းထုိးလုိက္၏ ။ ကာေရွ႔မွန္မွ ၀ုိက္ဘာက တအီအီ   တကၽြီကၽြီ ျမည္းသံေပး၍ သူမႏုိင္သည္႕ မုိးေရစက္မ်ား၏ အားကုိ အားသြန္ခြန္ စုိက္ ဖယ္ရွား ရွင္းလင္းေနေလ၏..။
               အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနေသာ  မ်က္လုံးကိုျပဴးၿပဲးကာ ကားေရွ႕မွန္မွတဆင္႕ လမ္းတူရူကုိ ၾကည္႕ေနရင္းႏွင္႕ ဗုိက္ထဲ တြင္ ျဖစ္   ေပၚေနေသာ တဂြီဂြီ ဆာေလာင္လာမွဳကုိ သတိျပဳ မိလုိက္၏..။
     ကားကုိဂရုတစုိက္ႏွင္႕ ေလးေလးမွန္မွန္ ေမာင္းႏွင္လာခဲ႕ရင္း….စိတ္တြင္း   မွ  ကုိယ္႕အလုပ္ကုိ  ကုိယ္ေသခ်ာေစ႕စပ္စြာမ လုပ္တတ္ေသာ  သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ   ေအာင္မ်ဳိးကုိ က်ိန္ဆဲ ေနမိ၏..။ တကယ္ဆုိလွ်င္ သူသာ သူ႕ကားကုိဘားအံပြဲရုံမွ မထြက္ခင္က တည္းက ဂရုတစုိက္စစ္ေဆးခဲ႕ပါလွ်င္ ယခုလုိ လမ္းတြင္ ေလးက်ဳိး၍ သူ႕ကားမွ ကုန္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္႕ကားေပၚ သုိ႕ ယခုလုိ ညၿကီး အခ်ိန္မေတာ္  ေျပာင္းေရြ႕ သယ္ယူရန္ မုိးထဲေလထဲ ကၽြန္ေတာ္ ခုလုိ ဒုကၡခံထြက္လာရစရာ မလုိေပ..။
              အခုေတာ႕  ကုိယ္ကားနားရမည္႕ အခ်ိန္မွာပင္ ရန္ကုန္ဘက္ပြဲရုံသုိ႕  ဖုန္းဆက္ပီး သေကာင္းသားက သူ႕ကားမွ ကုန္ကုိလႊဲ ယူရန္ ကားလွမ္းေခၚသျဖင္႕ မလာခ်င္ လာ ခ်င္ႏွင္႕  ထ လာခဲ႕ရပါသည္..။ အမွန္ဆုိလွ်င္ေတာ႕ ညဦးပုိင္းက ေသာက္တာမ်ားသြားေသာ အရွိန္ႏွင္႕ မုိးေအးေအးမွာ ဆက္သာေကြးေန ခ်င္ပါေတာ႕သည္..။
             သုိ႕ေသာ္  မလာလုိ႕ကလဲ မျဖစ္ပါ ။ ပြဲရုံပုိင္ရွင္ ေဒၚေလာဘအုိးႀကီးက ပြဲရုံတြင္ လက္ရွိလြတ္ေနေသာ ကားဆုိ၍ ကၽြန္ေတာ္႕ ကားတစ္စီးသာ ရွိေနသည္ကုိေတြ႕ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ  တစ္ခ်က္လႊတ္ဗီဒုိအာဏာ သုံး၍ သူ၏ အက်ဳိးစီးပြားမ်ား တည္ၿမဲေစျခင္း အလုိ႕ငွာ ယခုကဲ႕သုိ႕ မျဖစ္မေနသြားရန္ ေမာင္းထုတ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္..။
            မုိးေရတုိ႕ျဖင္႕ နက္ေျပာင္ေနေသာ ကတၱရာလမ္းမၿကီးကုိ ကားေရွ႕မီးၿကီး ႏွစ္လုံး၏ အလင္းေရာင္ျဖင္႕ ဂရုစုိက္ ၾကည္႕ ကာ    ေမာင္းႏွင္း   လာခဲ႕ရင္း လက္မွ နာရီကုိ ၾကည္႕လုိက္ေတာ႕  လက္တံမ်ားက ည (၁၂) နာရီ တိတိကုိ ညႊန္းျပေနေလ၏..။
          မုိးက ပြဲရုံက  စထြက္စဥ္ကေလာက္ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနသည္ မဟုတ္ေတာ႕သျဖင္႕ ကားကုိ ပုံမွန္ေမာင္းေနရာမွ အနည္းငယ္ အရွိန္ျမွင္႕လုိက္သည္..။
         ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းေနေသာ ကားအမ်ဴီးအစားသည္ ဆူဇူကီး ဆယ္ဘီးကုန္တင္ကား အမ်ီဳးအစား မုိ႕  ဘရိတ္မ်ားက ဆာဗုိဘရိတ္   ျဖစ္ပါသည္..။ ဆာဗုိဘရိတ္ဆုိသည္မွာ ရုိးရုိးကားမ်ားတြင္ပါေသာ အလြန္အႏၱရယ္ ျဖစ္လြယ္သည္႕ ၀ါရွာဘြတ္ဘရိတ္မ်ားလုိ မဟုတ္ေပ …. စက္သာႏွဳိးေနလွ်င္ ဘရိတ္တစ္ခ်က္ဖမ္းက တစ္ခ်က္ဆုိသလုိ မလြတ္တမ္းမိေသာ ကားဘရိတ္ အမ်ဳိးအစားျဖစ္ပါသည္..။ စက္ေသ   ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ႕ ဆာဗုိဘရိတ္မ်ားသည္ ေလေပါင္အုိးထဲ ေလ လက္က်န္ရွိေသးလွ်င္ မိေနႏုိင္ေသာ္လည္း ..ေလအုိးအ တြင္း ေလလ်က္က်န္မရွိပါက မမိႏုိင္ေသာ အေနအထား ျဖစ ္ပါသည္..။ ယခုလို စက္ေမာင္းေနေသာ အခ်ိန္တြင္ အဲယားပရက္ရွာပန္႕ အ လုပ္လုပ္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သျဖင္႕ ဘရိတ္ေပါက္မွာ ဘရိတ္မမိပဲ ျဖတ္ေျပးေသာ လမ္းကူးမ်ားအား  တုိက္မိမွာကုိ ပူရန္မလုိေပ….။
        ကားကုိ တရိပ္ရိပ္ေမာင္းလာရင္းႏွင္႕  ပြဲရုံသူေဌးမကို စိတ္ကြက္ကာ ကားအကူ စပယ္ယာ မေခၚလာခဲ႕မိျခင္းကုိ  ေနာင္တ ရမိ သြား၏..။ ေဘးအေဖာ္တစ္ဦးပါလွ်င္ မိမိလည္းကားေမာင္းရသည္မွာ လမ္းအေနအထား ၾကည္႕ေပးရန္ႏွင္႕  ကားလုိအပ္ရာ မ်ားျပဳလုပ္ ရန္   လုိအပ္လာလွ်င္ ခုိင္းေစဖုိ႕ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ရေပမည္…။ ယခုေတာ႕ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၿကီး  ေဟာၾကားဆုံးမထားခဲ႕ေသာ “အတၱဟိ အတၱေနာ နာေထာ”  ဟု ဆုိသည္႕ ဓမၼအဓိပၸါယ္ႏွင္႕ အညီ မိမိကုိယ္သာ ကုိးကြယ္ရာ အျဖစ ္မွတ္ယူကာ ကားကုိ မနည္းဂရုစုိက္
ေမာင္းႏွင္းေနရ၏..။
      အမွန္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္သာ ထြက္လာခဲ႕ရသည္ …ဤ ဘက္လမ္းေၾကာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မကၽြမ္းက်င္ေပ….မကၽြမ္းဆုိ ကၽြန္ေတာ္
ေမာင္းႏွင္ရာလမ္းေၾကာသည္… ျပည္-ေအာင္လံဘက္သာ ျဖစ္ပါသည္..။ ဘားအံ-ရန္ကုန္ လမ္းပိုင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ် မေမာင္းခဲ႕ ဘူးပါ…။ သုိ႕ေပမယ္႕ အေၾကာင္းေတာ႕ သိပ္မရွိပါ … ေအာင္မ်ဳိး၏ ကားသည္ စစ္ေတာင္းတံတားအလြန္တြင္ ပ်က္ေနသည္ဟု သိရ ပါသည္ ။ ထုိ႕ေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား ေမာင္းရမည္ေတာ႕ မထင္ပါ..။
     ကားက ပဲခူးကေန က်ဳိက္ထုိဘက္ သြားသည္႕ လမ္းထဲသုိ႕ ခြဲ၀င္လာခ်ိန္မွာေတာ႕  သိသိသာသာကုိ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ကားအ သြားအလာက်ဲေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္သတိထားလုိက္မိပါသည္…။ မုိးမ်ားသည္းထန္စြာ ရြာခဲ႕ျခင္းေၾကာင္႕   ယခုကဲ႕သုိ႕ ကားအသြား အလာ ရွင္းေနျခင္းလည္း   ျဖစ ္ႏုိင္ေပသည္…။
      မိမိပြဲရုံမွ ထြက္စဥ္ကတည္းက ဆာလာေသာ ဗုိက္သည္ အခုမွ အလြန္အမင္း ဆႏၵျပလာေလေတာ႕၏..။ ညဦးပုိင္းက ေသာက္ဖုိ႕သာ အာရုံရွိေနသျဖင္႕ ဘာမွ် စားဖုိ႕စိတ္မရွိခဲ႕ေပ.။ေသာက္ေကာင္းေကာင္းႏွင္႕ စြတ္ေသာက္ကာ  အိပ္ေပွ်ာ္သြားခဲ႕ရာမွ ခုလုိ မႏုိင္မသား    ေအာင္မ်ဳိး ျပႆနာတက္၍ ထြက္လာခဲ႕ရကာ.. ဗုိက္က ဘာမွမရွိေသာ အေနအထားမုိ႕ အစာလုိအပ္လာေၾကာင္း  သေကၤတမ်ားကုိ တဂြီဂီြေအာ္၍ မရပ္မနားပဲ ဆႏၵ ျပေနေလေတာ႕၏…။
       ထုိ႕ေၾကာင္႕ ညဘက္ဖြင္႕ေသာ စားစရာဆုိင္ေလး တစ္ဆိုင္တစ္ေလမ်ား လမ္းေဘးတြင္  ရွိေလမလားဟု   ရွာေဖြကာ ကားကုိ    ေမာင္းႏွင္ ေနမိပါသည္…။
     ထုိကဲ႕သုိ႕  စားစရာ တစ္ဆုိင္တစ္ေလမ်ား  ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား ေမာင္းႏွင္လာခဲ႕ရင္းႏွင္႕….. စစ္ေတာင္းစကၠဴ စက္ အေက်ာ္ လမ္းေကြ႕ အား ကားကုိ ေမာင္းေကြ႕လုိက္ခ်ိန္တြင္ေတာ႕ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေမွ်ာ္လင္႕ေတာင္းတေနေသာ ဘက္ထရီမီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေလး လင္းေန သည္႕ လမ္းေဘးဆုိင္ငယ္ေလး တစ္ဆုိင္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါေတာ႕သည္….။
     ကားကုိ ဆုိင္ေရွ႕သုိ႕ ဘီးတစ္ျခမ္းခ်ကာ အရွိန္သတ္ၿပီး ရပ္၍ ဆုိင္ေလးအား လွမ္းၾကည္႕လုိက္ေတာ႕ ထုိဆုိင္ေလးသည္ တခမ္းတ နား   ေရာင္းခ်ေသာ စားေသာက္ဆုိင္ၿကီး ပုံစံ မဟုတ္ေပမယ္႕ …ဆုိင္အတြင္းမွ လင္းေနေသာ မီးအလင္းေရာင္ႏွင္႕ စားေကာင္းမည္႕ စားစရာ တစ္ခုခု ေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္တစ္ဆုိင္ ျဖစ္မည္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ရပါသည္..။
      ကားတံခါးကို ေသာ႕ေတာင္မခတ္ႏုိင္ေအာင္  ဒေရာေသာပါး ဆင္းကာ တဖြဲဖြဲရြာေနသည္႕ မုိးစက္မ်ားၾကားမွ ဆုိင္တြင္းသုိ႕ ေျပး၀င္ လုိက္၏..။  ဆုိင္တြင္းသုိ႕ ေျခခ်မိလုိက္သည္ဆုိလွ်င္ပဲ …ထုိဆုိင္တြင္းမွ  အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ အုိးအတြင္းမွ မုန္႕ဟင္းခါး နံ႕ကုိ  ရွဳရွဳိက္မိလုိက္ရပါေတာ႕သည္….။  မုန္႕ဟင္းခါး ျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းျဖစ္ျဖစ္ ခုခ်ိန္မွာ စားလုိ႕ရတာ အကုန္ ကၽြန္ေတာ္စား မွာ ျဖစ ္ပါ သည္…။ ယုတ္စႊအဆုံး လူသားခ်က္ေျကြးရင္းေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ စားမိမည္ ျဖစ္ပါသည္…။
      “တစ္ပြဲေပးဗ်ဳိ႕ …တစ္ပြဲ…….အကုန္သာထဲ႕ စားလုိ႕ရတာ အကုန္ထဲ႕…… ျမန္ျမန္ေလးလုပ္…..”
        ေျပာလဲေျပာ ခုံတန္းေလးတြင္ ၀င္ထုိင္ရင္း  မ်က္လုံးကိုေ၀႔ကာ ဆုိင္အတြင္းပိုင္းကုိ အကဲခတ္လုိက္ၾကည္႕လုိက္၏..။ ဆုိင္မွ မုန္႕ေရာင္းေန သူမွာ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ခန္႕ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္..။ ဆုိင္ေလးမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင္႕ ၾကည္႕ေပွ်ာ္ ရွဳေပွ်ာ္  ရွိပါ သည္..။ ဆုိင္ေစ်းခုံတန္းေနာက္တြင္း ဆင္႕ထုိး၍ ၀ါးၾကမ္းခင္းေလးမ်ား ခင္းထားပါသည္…။ထုိ အခင္းေပၚတြင္  ျခင္ေထာင္   တစ္လုံး   ေထာင္ထားကာ  အတြင္း၌ လူတစ္ဦး အိပ္ေနဟန္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္..။
   
                                “အကို..ရပီရွင္႕…..”
             ကၽြန္ေတာ္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ဆက္ၿပီး မၾကည္႕ရွဳ႕ မေလ႕လာ  မသုံးသပ္ေတာ႕ပါ….. မ်က္စိေရွ႕မွာ ေရာက္ေနေသာ အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္းထေနသည္႕  မုန္႕ဟင္းခါး ပန္းကန္ကုိ  ဆြဲယူလုိက္ကာ ေခါင္းမေဖာ္တမ္းအငမ္းမရစားေသာက္ လိုက္ ပါေတာ႕ ၏..။  ကၽြန္ေတာ္ ဆာေနေပ၍ပဲလား မသိပါ… တစ္ပြဲကို ခဏေလးႏွင္႕ သုတ္ခနဲေနေအာင္ ကုန္သြားခဲ႕ ပါသည္..။ ဗုိက္ကလဲ တင္းတိမ္ သည္႕ သေဘာမရွိတာမုိ႕  ……..
                        “ေနာက္တစ္ပြဲ လုပ္ဦးဗ်….. ခုနလုိပဲ …အေၾကာ္ထဲ႕ …ဘဲဥပါထဲ႕ဗ်ာ….”
     ေျပာလဲေျပာ မုန္႕ဟင္းခါး ပန္းကန္ကို လွမ္းယူေသာ လက္ပိုင္ရွင္ကို ပန္းကန္ေပးရင္ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းပီး ေမာ႕ၾကည္႕မိလုိက္ေသာ အခါ… ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ အံ႕အားသင္႕သြားခဲ႕ပါသည္…။ ဆုိင္တြင္း စစခ်င္း ၀င္ခါစက ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွဳ ဒဏ္ႏွင္႕  ေသေသခ်ာခ်ာ သတိ မထားလုိက္ျခင္းေၾကာင္႕ ထုိအမ်ဳိးသမီးငယ္ေလး၏ ပုံကုိ ယခုလုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း မျမင္လိုက္မိပါ…။
     ယခုမွ ဗုိက္ထဲမွ ပုိးမ်ားလည္း  မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲ၏ တန္ခုိးေၾကာင္႕ အနည္းငယ္ၿငိမ္သက္သြားၿပီ ျဖစ္၍ သူမကို ေသခ်ာၾကည္႕လုိက္မိ
ပါ၏..။
    အသားျဖဴျဖဴေလးႏွင္႔ ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာငယ္ေလးကုိ  ပုိင္ဆုိင္ထားေသာ မိန္းမေခ်ာေလး တစ္ဦး ျဖစ္ေနပါသည္…။ သုိ႕ေသာ္ ထုိလွပ
မွဳႏွင္႕ မလုိက္သည္႕ အရာ၀တၱဳအား သူမ ေခါင္းေပၚတြင္ ဆင္ျမန္းထားပါသည္… ထုိအရာသည္ တျခားမဟုတ္ပါ… ပတ္တီးျဖဴျဖဴေလး
ျဖစ္ပါသည္.. သူမကို ၾကည္႕ရသည္မွာ ထိခုိက္မွဳတစ္ခုကုိ ေလာေလာလတ္လတ္ ျဖစ္ထားပုံရေလသည္..။
   သူမလွဳပ္ရွားပုံကို ၾကည္႕ရသည္မွာ  အရြယ္ႏွင္႕လုိက္ေသာ သြက္လက္မွဳမ်ဳိး မေတြ႕ရပါ….။ သူမသည္ မုန္႕ဟင္းရည္အုိးရွိရာ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနရင္းပင္  တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ယုိင္လဲမလုိ ျဖစ္သြားမည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိလုိက္ပါသည္…။
     ထုိ႕ေၾကာင္႕  ကၽြန္ေတာ္မုန္႕ဟင္းခါး ေနာက္တစ္ပြဲ စားေနရင္းႏွင္႔ သူမအား စပ္စုမိပါေတာ႕သည္….။
               “ဟဲ႕…..ညီမေလး ….နင္႕ေခါင္းက ဘာျဖစ္တာလဲ…..”
  သူမက ကၽြႏ္ေတာ္႕ အေမးစကားကုိ ခပ္ယဲ႕ယဲ႕ေလး ၿပဳံး၍ …….။
            “ေစ်းသြားရင္း  ကားေပၚက ေခ်ာ္က်တာပါ…”
  
             ” ဟဲ႕ …ဒါမ်ား နင္က   ညသန္းေခါင္ၿကီး အိပ္ေရးပ်က္ခံ  ေစ်းထြက္ေနရသလား ဟဲ႕…”  “ခုပဲ….ည (၁) နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ..အိပ္
ေလဟယ္……ဆုိင္ပိတ္ေတာ႕ေပါ႔….”
            “”ရပါတယ္အကိုရဲ႕……. ညီမ ထြက္ေနၾကပါ…..ညပုိင္းက ေန႕ပုိင္းထက္ ပုိေရာင္းရတယ္ အကို….. ခုညက မုိးေကာင္းလုိ႕ ကား
အသြားအလာက်ဲေနတာမုိ႕ လူပါးေနတာပါ …””
           “”ဒါေတာ႕ …ဒါေပါ႔ဟာ….. ပုိက္ဆံလဲ ရွာတာ ရွာတာေပါ႔  …. ကုိယ္႕က်န္းမာေရးကလဲ ရွိေသးတယ္ေလ….. ေနေကာင္းရင္ ပုိက္
ဆံ ဆုိတာ ရွာလုိ႕ရတာပဲ… က်န္းမာေရးမေကာင္းခုိက္ ခဏ အနားယူရမွာေပါ႔…””
           “”အဟြပ္……..အဟြပ္….. အဟမ္း……….””
       ကၽြန္ေတာ္ သူမကို စကားဆုိေနစဥ္မွာပဲ  ဆုိင္အတြင္း ခေနာ္နီခေနာနဲ႕ ၀ါးၾကမ္းခင္းေလးေပၚတြင္ ေထာင္ထားေသာ  ျခင္ေထာင္ခပ္
ႏြမ္းႏြမ္းေလးထဲမွ  အဘြားအုိ တစ္ဦး၏ ေခ်ာင္းဆုိးသံကုိ ၾကားလုိက္ရပါသည္…။  ထုိကဲ႕သုိ႕ေသာ ေခ်ာင္းဆုိးသံေၾကာင္႕  ကၽြန္ေတာ္႕ အ
ၾကည္႕က ျခင္ေထာင္ဘက္ေရာက္သြားျခင္းကုိ    သူမက ျမင္သြားၿပီး………..
          “”အေမေလ…..အေမကအဲ႕လုိပဲ…… နည္းနည္းေအးတာနဲ႕ ပန္းနာရင္က်ပ္က ျပန္ထေရာ…..အင္းးးးး  ပန္းနာရင္က်ပ္တစ္ခုထဲ
တင္ မဟုတ္ပါဘူးေလ….. ေရာဂါက အေမ႕ဆီမွာမ်ားတယ္… “”
          ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင္႕ သူမက ျခင္ေထာင္အနားသြားၿပီး ျခင္ေထာင္ကို မကာ သူမ၏ မိခင္အား ေစာင္ကုိ တယုတယ ၿခဳံေပးလုိက္၏။
ျခင္ေထာင္မ၍ သူမ  သူမ မိခင္ကုိ ေစာင္ၿခဳံေပးခုိက္ ဆုိင္တြင္း ထြန္းထားေသာ မီးအလင္းေရာင္ႏွင္႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရာဂါ၏ ျပင္းျပင္းထန္
ထန္ ႏွိပ္စက္ဖိစီးမွဳ ဒဏ္ေၾကာင္႕  ႏြမ္းလ်ေနေသာ  အဘြားအုိ၏ မ်က္ႏွာကုိ  လွမ္းျမင္လုိက္ရပါသည္…။
          ထုိ႕ေၾကာင္႕…….။
 
          “” အၿကီးက  အေတာ္ေနမေကာင္းေနတာနဲ႕ တူတယ္…… ညီမေလး အႀကီးကုိ  ေဆးခန္းမျပေပးဘူးလား…””
         “” အင္း..ျပေပးပါတယ္ အကို….. ဒီစစ္ေတာင္း စကၠဴစက္ ေဆးခန္းမွာ ဖြင္႕တဲ႕ ေဆးခန္းမွာ အေမ႕ကုိ သြားျပပါတယ္               ..ဒါေပမယ္႔..””
          ဒါေပမယ္႕  ဆုိေသာ စကားေနာက္တြင္ မည္သည္႕စကားမွ် ဆက္မလာေတာ႕ပဲ…. သူမ ေခါင္းကုိ ငုံ႕သြားပါသည္.။ သူမကိုၾကည္႕
ရသည္မွာ ဆက္ေျပာရန္ စကားလုံးမ်ားအတြက္ အလြန္အမင္ စိတ္ထိခုိက္သြားဟန္ ေပၚပါသည္…။
       “” ညီမေလး ဆက္ေျပာပါ….  အကိုကူညီႏုိင္တာကုိ  အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကူညီေပးပါ႔မယ္….. စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႕ …အကိုဆုိ…
အေဖေကာ..အေမေကာ မရွိေတာ႕ပါဘူး….. ဒါေၾကာင္႕ အကိုသြားရင္းလာရင္း ေတြ႕သမွ်  အေမအုိ… အေဖအုိ အရြယ္ေတြကုိ ကုိယ္႕မိဘလုိ သေဘာထားၿပီး ကူညီတာပါ…… ေျပာပါညီမ…. အကို႕ကုိ  ညီမ အကို အရင္းလုိ သေဘာထားပါ..””
     ကၽြန္ေတာ္ ထုိစကားကုိ ရင္ထဲမွ တကယ္လွဳိက္လွဳိက္လဲလဲ စိတ္ထားႏွင္႕ ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္…။ 
       “” ဟုတ္ကဲ႕ အကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္….. စက္ရုံေဆးခန္းက ဆရာ၀န္က အေမ႕ကုိ ေဆးရုံတင္ရမယ္လုိ႕ ေျပာတာပါ….ညီမလဲ
ပုိက္ဆံ စုတာ ျပည္႕လဲ ျပည္႕ေနပါၿပီ…စား၀တ္ေနေရးတစ္ဖက္နဲ႕ဆုိေတာ႕ စုရတာ နည္းနည္းေတာ႕ ၾကာသြာတာေပါ႔ အကိုရာ…တကယ္
ဆုိ မနက္ျဖန္ အေမ႕ကုိ ေဆးရုံတင္ေပးမလုိ႕ပါ…… ခုေတာ႕… ဟင္႕…အဟင္႕…ဟင္႕..””
       ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲတြင္ သူမေျပာေသာ စကားေၾကာင္႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ထိခုိက္မိသြားပါသည္…။ သုိ႕ေပမယ္႕  သူမတြင္ သူမအေမအား ေဆးရုံတင္ရန္ ေငြေၾကးလဲ ရွိေနပါၿပီ  ျဖစ္လွ်က္ႏွင္႕  အဘယ္သုိ႕ေၾကာင္႕ ခုလုိ ရွဳိက္ၿကီးတငင္ ငုိေနရပါသနည္း…..။
  
      သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႕ရသည္မွာ  အလြန္တရာ စိတ္ထိခုိက္စရာ ကိစၥႀကီး တစ္ခုကုိ ႀကဳံေတြ႕ခံစားေနရသူ တစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေန
ပါသည္…။ ဘယ္လုိမွလဲ ….အခုလုိ အေနအထားမ်ဳိး ျဖစ္ေနေသာ သူမကို စိတ္ေျပသြားေအာင္ ေျပာဆုိ၍ တရားခ်လုိ႕ ရမည္႕ ပုံမေပၚ     ေတာ႕ပါ…။သုိ႕ေၾကာင္႕ စိတ္တြင္းမွ …. ဟုိေကာင္ ေအာင္မ်ဳိးကားမွ ကုန္မ်ားသြားတုိက္ၿပီး အျပန္မွ သူမတုိ႕ သားအမိကုိ တစ္ခါတည္း ၀င္တင္  ေခၚၿပီး….. ပဲခူးေဆးရုံႀကီးတြင္  သူမ အေမကို  ေဆးကုသရန္ ၀င္ေရာက္ပုိ႕ေပးမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ကာ……
          “” ကဲ…..ညီမေလး… အကို ျပန္လာမွပဲ…၀င္ခဲ႕မယ္ေနာ္.. ဒီမွာေရာ႕ အကို မုန္႕ဟင္းခါးဖုိး…..”” 
     ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ကုိ ေစ်းခုံေပၚမွ ေရေႏြးအၾကမ္းပန္းကန္လုံးႏွင္႕ ဖိကာခုံေပၚ၌ တင္ထားေပးခဲ႕ၿပီး…. သူမကို ႏွဳတ္မဆက္ေတာ႕ဘဲ… ဆုိင္အတြင္းမွ ထြက္၍ ရပ္ထားေသာ ကားေပၚ တက္ခဲ႕ပါေတာ႕သည္…။
     ကားကုိ စက္ႏွဳိးႏွဳိးၿပီးခ်င္း မ်က္လုံးမွ မရည္ရြယ္ပဲ ထုိ ဆုိင္ဘက္သုိ႕ အၾကည္႕အေရာက္ …. ဆုိင္တြင္းမွ ကၽြန္ေတာ္႕အား ၾကည္႕ေန
ေသာ သူမ၏ ရီေ၀ေ၀ မ်က္၀န္းတစ္စုံႏွင္႔  သြားေရာက္ဆုံမိပါေတာ႕ ၏….။  ထုိအၾကည္႕ႏွင္႔ဆုံမိေသာ ခဏတာ ကာလေလးမွာ…ကၽြန္
ေတာ္႔၏ စိတ္ထဲ၌ အမ်ဳိးအမည္ ေဖာ္ျပလုိ႕ မရေလာက္ေအာင္ ခံရခက္ေသာ စုိ႕နင္ေၾကကြဲမွဳ ေ၀ဒနာကုိ ခံစားလုိက္ ရပါသည္..။
     ရာသီဥတုက ေအးစက္စက္ ထုံထုိင္းေသာ အေျခအေနမုိ႕ ဤသုိ႕ ပဲ ခံစားရေလသလား…… သုိ႕တည္းမွမဟုတ္ ႏွလုံးသားဓါတ္ခံ က
အေဆြးဓါတ္ခံ ရွိေနေပမုိ႕ ပဲလား မသိပါ…။  ရင္ထဲမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကို ထိခုိက္ခံစား လုိက္ရပါသည္…။
        သုိ႕ေသာ္လည္း သူတုိ႕သားအမိအေပၚ… မိမိျပဳလုပ္ေပးရန္ရွိေသာ္ အမွဳကိစၥတုိ႕ကုိ  ကုန္သြားတင္ၿပီး အျပန္မွသာ ေဆာင္ၾကဥ္းေပး
နုိင္မည္မုိ႕  ကားစက္ကို ႏွဳိးကာ ေမာင္းထြက္ရန္ အေရွ႕မီးႀကီးကို ဖြင္႕လုိက္ခုိက္…….. ကားေရွ႕ အလင္းမီးေရာင္ႏွင္႕ ေရွ႕လမ္းနံေဘးတြင္
ျမင္ေနရေသာ လမ္းမုိင္အမွတ္ျပ  တုိင္နံပါတ္သည္ (၂၁) ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕လုိက္ရပါသည္…။
……………………………………………………
   
   တစ္ဦးတည္း တစ္နာရီသာသာေလာက္ ကားကုိ ေမာင္းလာခ်ိန္မွာေတာ႕ စစ္ေတာင္းတံတား အလြန္တြင္ ေအာင္မ်ဳိး၏ ညာဘက္ေနာက္
ျခမ္း တေစာင္းက်ေနေသာ ကားၿကီးအားေတြ႕လုိက္ရပါေတာ႕သည္….။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဆုိသလုိ ….စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္ႏွင္႕ ဒီေကာင္႔
ကုိ ကၽြန္ေတာ္တြယ္ထဲ႕လုိက္ပါ၏..။
      ”’ မင္းကလဲ ….ငါ႕—– လုိမွပဲ……ခီးးးးးးးးးးးပဲ…..ကုိယ္႕ကားကုိ ကိုယ္ဂရုမစုိက္ဘူး ….. ငါ႕မွာ မုိးရြာထဲ ေမာင္းလာရတယ္…လမ္း
တစ္ေလွ်ာက္လုံးလဲ ညစာက မစားရေသးေတာ႕  ဆာလုိက္တာ ေတာ္ေသးတာေပါ႔  လမ္းမွာ ဟုိမုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္ေလး ေတြ႕လုိ႕ …ႏုိ႕မုိ႕
ဆုိ  ငါဆာလြန္းလုိ႕  ကားေမာင္းရင္းေတာင္ ေသသြားႏုိင္တယ္…………”’  ”’ မင္း အလုပ္သမားေတြေကာ အျမန္လုပ္…. ငါအျပန္က်..
လုပ္စရာ ကိစၥ တစ္ခုရွိေသးတယ္…. မင္းကားကေကာ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ…. ၿပီးခဲ႕တဲ႔ လကတင္ ေလးအကုန္ အသစ္လဲထားတာကုိ….
က်ဳိးရသလားဟ… ဘယ္လုိမ်ားေမာင္းေနသလဲ…..”’
     ”’ ေအးကြာ ….. မင္းဘာသာမင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာေတာ႕  ..ဆဲခ်င္လဲ ဆဲေတာ႕ကြာ….. အလုပ္သမားေတြေတာ႕  ငါ အနားကရြာက သြားေခၚထားၿပီးၿပီ…. မနက္(၆)နာရီေလာက္ ဆုိ ၿပီးပါတယ္…… ငါမင္းကားနဲ႕ တစ္ခါတည္း ျပန္လုိက္ခဲ႕မယ္..ကားမွာေတာ႕ ယဥ္ေနာက္
လုိက္  ႏွစ္ေကာင္ကို ထားခဲ႕မယ္….. ပြဲရုံေရာက္မွ က်ဳိးတဲ႔ ေလးအစား ျပန္ထဲ႕ဖုိ႕  ၀ယ္ၿပီး ေလးဆရာေခၚျပန္လာလုပ္ေတာ႕မယ္….ဒီလုိ
ကြ  … ကားေလးက်ဳိးရတဲ႕ အေၾကာင္းအရင္းက…. ညေနေလာက္က ငါက်ဳိက္ထုိက အထြက္မွာ  ငါ႕ေရွ႕မွာ လုိင္းကားတစ္စီး ရွိတယ္..
အဲ႕ကားကလဲ  လူဆင္းလူတက္က မ်ားသလား မေမးနဲ႕….. ေတာ္ၾကာ ငါ႕ေရွ႕ကပ္ေရာက္လုိက္…. ေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္သြားလုိက္နဲ႕ ..
အဲ႕ဒါနဲ႕ ဒီမေရာက္ခင္ ေပပင္အေကြ႕မွာ……  အဲ႕ကားကို ငါ စိတ္မရွည္လုိ႕ အေက်ာ္….ငါ႕ကားကေတာ႕ လြတ္သြားပါၿပီ…ငါ႕ကားေနာက္
မွာ ပါလာတဲ႕ကားက ငါ ဟုိကားကုိ ေက်ာ္လုိ႕အလြတ္….ေနာက္ကေန ဘရိတ္ေပါက္ၿပီး ေရွ႕က လူတင္လူခ်ေနတဲ႕ လုိင္းကားကုိ ၀င္
ေဆာ္တာပဲ ….. အဲ႕မွာ တုိက္တဲ႕ ေနာက္ကားက အရွိန္နဲ႕ဆုိေတာ႕  ေရွ႕အတုိက္ခံရတဲ႕ လုိင္းကားက ေမွာက္သြားေရာ….. တုိက္တဲ႕ကား
က တုိက္ၿပီးၿပီးခ်င္း  အရွိန္ျပင္းလြန္းေတာ႕ ေဘာဂ်ိဳင္းပါ ျပဳတ္ထြက္ၿပီး ငါ႕ကားညာေနာက္ပိုင္းကုိ  ၀င္ေဆာ္ေတာ႕တာပဲ….အဲ႕မွာတင္
ေလးက အထုိင္လြဲသြားတယ္နဲ႕  တူပါတယ္ကြာ….ငါ လဲ ကုိယ္႕ကားက ကားႀကီးဆုိေတာ႕ ထိတာလဲ သိပ္ မထိဘူးထင္ေတာ႕ ဆက္
ေမာင္းလာခဲ႕လုိက္တယ္….. ပြဲရုံကုိ အခ်ိန္မွီ မေရာက္မွာလဲ ပူတယ္ေလ…….. အဲ႕မွာ ေမာင္းတာ သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး… ဒီနားလဲေရာက္
ေရာ ….မင္းျမင္တဲ႕ အတုိင္းပဲ…. ခုလုိ ေမာင္းမရေအာင္ ေလးက်ဳိးသြားေတာ႕တာပဲ….. ေဟ႕ေရာင္ေရ…”’
        ”’ေနပါဦး ေမွာက္သြားတဲ႕ ကားကလူေတြေရာ……. ေသကုန္လား…”’
        ”’ ေအး ေတာ္ေတာ္ ေသတယ္ေျပာတာပဲကြ…. တခ်ိဳ႕လဲ က်ဳိက္ထုိေဆးရုံေရာက္မွ ေသကုန္ၾကတယ္ ေျပာတယ္….ငါ ေနာက္က
တက္လာတဲ႕ကားေတြကို ငါ ေမးၾကည္႕တာ….”’
        ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္ဆင္းရဲစရာ အခံကိစၥကုိ ၿကံဳေတြ႕လာခဲ႕ရသည္မုိ႕  ေအာင္မ်ဳိးတုိ႕ကားေမွာက္သည္႕ကိစၥကုိ ဆက္မေမးေတာ႕ပါ
ကားကူး ကုန္တင္ကုန္ခ်ေနတာကိုသာ သြားၿပီး အနားကေန လုိအပ္တာေျပာေနလုိက္ပါေတာ႕သည္….။
      နံနက္ (၅) နာရီသာသာ ခန္႕တြင္….. ေအာင္မ်ိဳးကားေပၚမွ  ကုန္အားလုံး ကၽြန္ေတာ္႕ကားေပၚတင္ၿပီး၍ ကၽြန္ေတာ္… ကားထြက္ရန္
ဟန္ျပင္ေနစဥ္မွာပင္ …… က်ဳိက္ထုိ ရဲစခန္း မွ ဂ်စ္ကားတစ္စီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကား အနားကို ရပ္လုိက္ၿပီး…….
       ”’ ဟုိးးးးးးးးးးး ကားဆရာ….ဟုိးးးးးးးး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ကားၿကဳံလုိက္ခ်င္လုိ႕  ရမလား…စခန္းက ကားက ေနာက္တာယာ
မလဲရေသးေတာ႕ ဟုိင္းေ၀း သိပ္မလိွမ္႕ႏုိင္လုိ႕ဗ်ာ….”’
    ဟု  ဆုိကာ…. ဒုရဲအုပ္တစ္ေယာက္ႏွင္႕  တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးက လွမ္းေျပာပါသည္..။ ကုိယ္၏ ကားေပၚတြင္လဲ..လူပုိ လုိက္ႏုိင္ေလာက္
သည္႕  အေျခအေနရွိသည္မုိ႕ အေထြအထူး စကား ျပန္ေျပာမေနေတာ႕ဘဲ….. ကားတံခါးအား ၄င္းရဲအရာရွိ ႏွစ္ဦးတက္ႏုိင္ရန္ လွမ္းဖြင္႕
ေပးလုိက္ပါသည္…။
……………………………………….
        ကားက ၀ိတ္ပါေနသည္မုိ႕  လမ္းေပၚတြင္ လာတုန္းကေလာက္  မသြက္ပဲ တအိအိ ျဖစ္ေနသည္….။ ၀ိတ္ကုိ လမ္းႏွင္႕မွ်ေအာင္
ထိမ္းေမာင္းရင္းႏွင္႕  စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားေနမိ၏..။  သူမတုိ႕ သားအမိကုိ တခါတည္း တင္ေခၚ၍  ပဲခူးေဆးရုံၿကီးကုိ လုိက္ပုိ႕ေပးရင္းႏွင္႕
မိမိတြင္ ပါေသာ ပုိက္ဆံ အကုန္ေပးခဲ႕မည္ ဟု စဥ္းစား ေန၏..။
ထုိ႕ေနာက္….
သူမတို႕ သားအမိကုိ တင္ေခၚလာရန္ ကားေခါင္းခန္းအတြင္းသုိ႕ ေနရာလြတ္ မလြတ္ဖ်တ္ကနဲ  ၾကည္႕လုိက္ရာ…… ကၽြန္ေတာ္႕ကုိ ညအ ခ်ိန္မေတာ္ ေခၚ ဒုကၡေပးသည္႕ မႏုိင္မသား ေအာင္မ်ဳိးက ယဥ္ေမာင္း ခုံတန္းေနာက္က ယဥ္ေနာက္လုိက္မ်ား လုိက္ပါေသာ ခုံတန္း  တြင္ တခူးခူး…တေခါေခါ…ႏွင္႕ အၿမိန္႕သား ဆက္ေတာ္ ေခၚေနေလ၏…။
      ကၽြန္ေတာ္႕ နေဘးတြင္လည္း …… ကားၿကဳံလုိက္လာသည္႕ ရဲႏွစ္ဦးက ထုိင္ေနသျဖင္႕ … ေနရာလြတ္ကမရွိ……။ သူမတုိ႕ သားအမိကုိ  ဘယ္ေနရာ၌ ထုိင္လုိက္ခုိင္းရမလဲ ဟု…. အၾကပ္ရုိက္ေနစဥ္တြင္…….။
       ”’ဆရာ ခုဆုံးသြားတဲ႕ ေကာင္မေလးက ဘယ္လုိျဖစ္တာတုန္း……. ကၽြန္ေတာ္ အစက သူေဆးရုံေရာက္လာေတာ႕ သူ႕ကုိကၽြန္ေတာ္
ေတြ႕လုိက္ပါတယ္…… အေကာင္းၿကီးပါဗ်… ဘယ္လုိ ျဖစ ္သြားတာလဲဗ်ာ…. ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတာကုိ….”’
     ”’ အင္း…ဟုတ္တယ္ ဆရာၿကီးသူရေရ…… သူက ေရွ႔ဆုံးညာဘက္ခုံတန္းမွာ ထုိင္တာ… ေနာက္ကကား တုိက္လုိက္တဲ႕ အရွိန္နဲ႕
ေမွာက္ၿပီး ေရွ႔နံရံမွာ ထားတဲ႕  ဂက္စ္အုိးနဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ ရုိက္မိၿပီး  ဒဏ္ရာရသြားတာ…….. ေဆးရုံေရာက္တဲ႕ အထိ သူ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူး
ဆုိတာ ဒီလုိဗ်……….. သူ႕ဦးေႏွာက္အတြင္းပုိင္းအဲ႕အခ်ိန္မွာ အဲ႕ထိတဲ႕ အရွိန္ေၾကာင္႕  အထဲက ေသြးေၾကာေတြ ေၾကေနတုန္း အခိ်န္မုိ႕
ဗ်….အဲ႕ေၾကေနတဲ႕ ဦးေႏွာက္ အတြင္းပုိင္း ေသြးေၾကာေတြက  ေဆးရုံေရာက္မွ ေပါက္ထြက္ကုန္တာေလ….. ဆရာ၀န္ေတြလဲ  မနည္း
ၿကိဳးစားၾကပါတယ္…. ဒါေပမယ္႕  ဦးေႏွာက္တြင္း ေသြးခဲမွဳအားက  တအားျမန္လြန္းေတာ႕  ထိမ္းလုိ႕ လုံး၀မရေတာ႕ဘဲ…. ခုလို ဆုံးသြား
ခဲ႕တာ….. ေတာ္ေတာ္ေတာ႕  ဒီေကာင္မေလး ….. ခံလုိက္ရေသးတယ္ ဆရာႀကီးရ…..”’  ”’ သူျဖစ္တာ (၆)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က
ေလ… သူေသသြားေတာ႕  ည တစ္ခ်က္ခြဲေနၿပီ…. သနားပါတယ္ဗ်ာ….. မိဘကုိ သိတတ္နားလည္တဲ႕  ဒီလုိ သားသမီးမ်ဳိးမွ ဒီလုိျဖစ္ရ
တယ္လုိ႕……”’
     ရဲအရာရွိက ေျပာလဲေျပာ အမွန္တကယ္လဲ  စိတ္ထိခုိက္သြားတဲ႕ အမူအရာနဲ႕  ဟူးးးးးးးးးး ဆုိေသာ သက္ျပင္းရွည္ၿကီးကုိ ခ်လုိက္
ေလသည္….။
     ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕  သူတုိ႕ေျပာေသာ စကားကုိသာ ၾကားေနရသည္…. စိတ္ထဲမွာေတာ႕  ဟုိ သားအမိကုိ  ဘယ္လုိ ကားေပၚတင္ လာ ရမလဲ ဆုိတာသာ စဥ္းစားေနမိ၏..။ ယင္းကဲ႕သုိ႕ စဥ္းစားရင္း ေမာင္းလာစဥ္ခဏ၌……..။
         ”’ ဟုိးးးးးး ကားဆရာ ဟုိေရွ႕က ခေရပင္ၿကီးေအာက္မွာ   ေဆာက္ထားတဲ႕ လမ္းေဘးဆုိင္ေလး ေရွ႕ေရာက္ရင္ ရပ္ဗ်ဳိ႕…… ကၽြန္
ေတာ္ တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ဆင္းမယ္……”’
      စိတ္တြင္းမွ အလြန္အမင္း ၀မ္းသာသြားမိပါ၏..။ ဤပုံဆုိ  ဟိုသားအမိကုိ  ကားေပၚ၌ အဆင္ေျပစြာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ေခၚတင္သြား
ႏုိင္ေပၿပီ…။
         ရဲအရာရွိ ႏွစ္ဦးျပေသာ ေနရာကုိ မေရာက္ခင္ ၀ါး သုံးရုိက္ေလာက္ အကြာေလာက္အေရာက္..  လမ္းတစ္ဖက္မွ မုိင္တုိင္ျပ အမွတ္
သေကၤတကုိ ကၽြန္ေတာ္ မရည္ရြယ္ပဲ ရုတ္တရက္ ျမင္လုိက္ မိေသာအခါ……..။
      ”’ ဟုိက္ …ဗုေဒၶါ…… မုိင္တုိင္အမွတ္(၂၁)ပါလား……”’ ဒါဆုိ ဟုိသားအမိလဲ  ဒီေနရာမွ ဆုိင္ဖြင္႕တာေပါ႔…ကားကုိ ရဲအရာရွိ ႏွစ္ဥိး ရပ္
ုခုိင္းေသာ ဆုိင္ေရွ႕တြင္ ရပ္လုိက္ၿပီး…..ျမင္ေနရာေသာ ျမင္ကြင္း အႏွံ႕အျပားကုိ မ်က္လုံးကစားကာ ရွာေဖြလုိက္ပါသည္…။  ဆုိင္ဆုိ၍
အနီးအပါးတြင္ ကြမ္းယာဆုိင္ေလးမွ်ေတာင္ မေတြ႕ရေပ….။  ထုိ႕ေၾကာင္႕ ရဲအရာရွိႏွစ္ဦး  ၀င္သြားေသာ ယင္း လမ္းေဘး တစ္ဖက္ရပ္
ဆုိင္ေလးကုိ လွမ္း ၾကည္႕လုိက္မိပါသည္….။
       ကၽြန္ေတာ္ ထုိသုိ႕ ထုိဆုိင္ေလးကုိ ၾကည္႕လုိက္မိေသာ အခါ…… ဆုိင္ေရွ႕တြင္ ခ်ထားေသာ စဥ္႕အုိးေလးေဘးတြင္  တုန္တုန္ရီရီႏွင္႕
ငုတ္တုပ္ေလး ထုိင္ကာ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆုိးလွ်က္ရွိသည္႕…. ကၽြန္ေတာ္ ညက မုန္႕ဟင္းခါး ၀င္စားစဥ္  ျခင္ေထာင္တြင္း အိပ္ေပွ်ာ္
ေနသာ အေမၿကီးကုိ ေတြ႕လုိက္ရ၏….။
        ကၽြန္ေတာ္ တဒဂၤ ဆက္ဟပ္မရေအာင္  အေတြးေတြ ေတြေ၀ ရွဳပ္ေထြး သြားပါေတာ႕ သည္….။ ေသခ်ာသည္႕ အေျခအေနတစ္ခုကုိ
စိတ္တြင္း ေ၀ခြဲလုိ႕ မရေတာ႕သည္႕ အဆုံးမွာေတာ႕……. ကၽြန္ေတာ္ ကားတံခါး ဖြင္႕ကာ  ကားေအာက္သုိ႕ ကမူးရွဳးထုိး ဆင္းခဲ႕လုိက္ ပါေတာ႕သည္.။
        ကၽြန္ေတာ္ ကားေအာက္သုိ႕ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း….. အျခားကမာၻ တစ္ခုသုိ ေရာက္သြားေသာ လူတစ္ဦးလုိ ပါတ္၀န္းက်င္ကို
ေယာင္ကန္းကန္းႏွင္႕ လုိက္ၾကည္႕ေနမိပါသည္…။
        ကၽြန္ေတာ ္ကားကုိ ဆက္မေမာင္းပဲ ကားေအာက္သုိ႕ လုိက္ဆင္းလာေသာသည္ကို ရဲအရာရွိ ႏွစ္ဦးက နားမလည္ႏုိင္သည္႕ အမူအရာႏွင္႕ ကၽြန္ေတာ္႕အားျပန္လွည္႕ ၾကည္႕ေနစဥ္မွာပင္… ကၽြန္ေတာ္က……..
            ”’ေနပါဦးဗ်…ခုနက ဆရာတုိ႕ေျပာေနတဲ႕  ဆုံးသြားတဲ႕ ေကာင္မေလးဆုိတာ….ဒီဆုိင္မွာ မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းေနတဲ႕ ေကာင္မ
ေလးရဲ႕ ညီမလား…..?????????  ”’
    
        ကၽြန္ေတာ္႕ ၏ အေမးစကားကုိ  ရဲအရာရွိႏွစ္ဦးက အူေၾကာင္ေၾကာင္ပံုစံႏွင္႕ နားေထာင္ေနၿပီး…………။
  
      ”’ ဗ်ာ…… ကားဆရာ  ခင္ဗ်ား ဘာေျပာတာလဲ…… ဒီဆုိင္မွာ ဒီအေမၿကီးနဲ႕  ခုဆုံးသြားတဲ႕ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းေနၿပီး
မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းေနၾကတာေလ….. ဒီအေမၿကီးက မ်က္လုံးလဲ မေကာင္းဘူး… နားလဲ မၾကားရဘူး…. သူ႕သမီးေလး တစ္ေယာက္
တည္း သူ႕အေမကို လုပ္ေကၽြးေနတာေလ……  ဒီလမ္းမွာ ေမာင္းသမွ် ကားသမားေတြ အားလုံးကလဲ … ဒီကေလးမေလးနဲ႕ သူ႕အေမကို ဂရုဏာသက္ၾကေတာ႕  ၀ုိင္း၀န္းေစာင္႕ေရွာက္ၾကတယ္…. ခင္ဗ်ားၾကည္႕ရတာ ဒီလမ္းေၾကာ ကား မေမာင္းဖူး ဘူးနဲ႕တူတယ ္….”’
       ”’ ဆရာ သူရ သူ႕ကုိ ျပလုိက္ပါ….. ေဆးရုံမွာ ေသသြားတဲ႕ ဒီအေဒၚၿကီးရဲ႕ သမီးကုိ.. ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေသမွဳေသခင္း သတင္းယူဖုိ႕
ရုိက္ထားတဲ႕ ေကာင္မေလးပုံရွိတယ္မွတ္လား …..”’
        ရဲအရာရွိ၏ ေျပာစကားေၾကာင္႕ တပ္ၾကပ္ၿကီးက သူ၏ လြယ္အိတ္ထဲမွ ဓါတ္ပုံမ်ားကုိ ဆြဲထုတ္ကာ…. ကၽြန္ေတာ္႕လက္ထဲသုိ႕ ဓါတ္
ပုံတစ္ပုံကို ထဲ႕ေပးေလ၏…။
      ကၽြန္ေတာ္သည္…. ထုိတပ္ၾကပ္ၿကီးထဲ႕ေပးေသာ ဓါတ္ပုံကုိ ငုံ႕ၾကည္႕လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ႕ ျမင္လုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင္႕ ကၽြန္
ေတာ႕္ ရင္တစ္ခုလုံး ဟာထြက္ သြားပါေလေတာ႕သည္…။
     
        ဟုတ္ပါသည္…..ညက ကၽြန္ေတာ္႕ကို မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းခ်ခဲ႕ၿပီး   သူမမ်က္ႏွာႏွင္႔မလုိက္ေသာ ပတ္တီးျဖဴျဖဴေလးကုိ သူဦးေခါင္း
မွာ ဆင္ျမန္းထားေသာ  ထုိမိန္းကေလးမွ မိန္းကေလး အစစ္ျဖစ္ေနပါသည္….။
       ကၽြန္ေတာ္  ရုတ္တရက္ ျပင္ပေလာကႀကီးႏွင္႕  အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသလုိ႕ ျဖစ္သြားၿပီး …အရာရာအေပၚ မယုံႏုိင္စြာႏွင္႔
ဦးေခါင္းကုိ  သြက္သြက္ခါေနမိပါသည္…။
     မဟုတ္ႏုိင္ပါ….. မျဖစ္ႏုိင္ပါ….. ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံလုိ႕မရပါ…ကၽြန္ေတာ္ မယုံႏုိင္ပါ……ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႕ သူမ ညက စကားေတြ ေျပာ
ခဲ႕ၾကသည္…။ သူမထဲ႕ေျကြးေသာ မုန္႕ဟင္းခါးကုိ စား၍ ကၽြန္ေတာ္႕ဆာေလာင္ျခင္း ေပ်ာက္ခဲ႕ရသည္..။ သူမရွဳိက္ၿကီးတငင္ငုိေနတာကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ႕ရသည္….။
      ထုိ႕အတူပဲ…. ညက ကၽြန္ေတာ္ မုန္႕ဟင္းခါးဖုိး ေပးခဲ႕ေသာ တစ္ေထာင္တန္ေလး သည္လည္း…. ဆုိင္ေရွ႕ ခုံေပၚတြင္ ညက ကၽြန္
ေတာ္ေပးခဲ႕စဥ္ကလုိပဲ  ေရေႏြးအၾကမ္းပန္းကန္လုံးေအာက္တြင္ ဖိလွ်က္  ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္…။
       အေျဖမရွိသည္႕  အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္… ေလာကတြင္ ရွိေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိထားခဲ႕ေသာ္လည္း…. ကၽြန္ေတာ္ ယခုကဲ႕သုိ႕ အျဖစ ္မ်ဳီး ႏွင္႕ မရင္းႏွီးလုိသည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္…။
    ကၽြန္ေတာ္႕၏ ေတာင္ေျမာက္ေလးပါး ပ်ံ႕လြင္႕သြားေသာ စိတ္မ်ား ေခတၱ ခႏၱာကုိယ္ကုိ  ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ႕  ကၽြန္ေတာ ္ လုပ္သင္႕ေသာ … လုပ္ေပးရန္သင္႕ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီသား ကိစၥကုိ  ျပဳလုပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါေတာ႕ သည္…။ထုိ႕ေၾကာင္႔
ကၽြန္ေတာ္ အနားတြင္ ရွိေနေသာ ရဲအရာရွိ ႏွစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည္႕၍…..၊
        “”ဆရာတုိ႕ ခင္ဗ်ာ….. ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေမၿကီးကုိ  ကၽြန္ေတာ္ အေမအျဖစ ္ေသသည္ အထိ ေစာင္႕ေရွာက္ခြင္႕ျပဳပါ…ကၽြန္ေတာ္
သူ႕ကုိ ပဲခူးေဆးရုံမွာ ေဆးကုသေပးၿပီး ဒီအေမၿကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မေသေသးခင္ အထိ ကၽြန္ေတာ္ ႕ အသက္နဲ႕ ခႏၱာၿမဲေနေသးသည္
အထိ ကုိယ္႕မိခင္ အရင္းလု ိသေဘာထား ျပဳစု ယုယေစာင္႕ေရွာက္ပါမယ္…. ခု တစ္ခါတည္း… ဒီအေမၿကီးကုိ ကၽြန္ေတာ ္နဲ႕ေခၚ သြား ခြင္႕ျပဳပါ…. ဒါ ကၽြန္ေတာ္႕ မွတ္ပုံတင္နဲ႕ ကားလုိက္စင္ပါ….. ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္းတဲ႕ ပြဲရုံ လိပ္စာပါ….  “”
      ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္ေသာ  မနားမေန စကားမ်ားေၾကာင္႕ ရဲအရာရွိ ႏွစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ ္အား နားမလည္ ႏုိင္ေသာ အံ႕အားသင္႕မွဳ
အမူအရာမ်ားႏွင္႕ ကၽြန္ေတာ္႕၏ အဆု ိကုိ သေဘာတူညီေၾကာင္း  ၄င္းတုိ႕ ၏ ဦးေခါင္းမ်ားကုိ တဆတ္ဆတ္ ၿငိမ္႕ကာ ျပလုိက္ၾကပါ၏..။
        ၄င္းတုိ႕၏ အံ႕အားသင္႕မွဳမ်ားအတြက္လဲ  ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ  ျပန္မေျဖရွင္း ျပခ်င္ေတာ႕ပါ… ေလာကတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူသား
ေတြ လုိက္မမွီႏုိင္ေသာ  မျမင္ႏုိင္သည္႕ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္…. ဤကမာၻ ေျမၿကီးေပၚတြင္ အမွန္တကယ္ရွိေနခဲ႕ ျဖစ္ေနခဲ႕သည္
မဟုတ္ပါေလာ….။
              ကၽြန္ေတာ္  စဥ္႕အုိးေဘးတြင္ ထုိင္ေနေသာ အေမအုိးၿကီး၏ လက္ကုိ ညင္သာစြာ ဆြဲယူၿပီး  ကားဆီသုိ႕ ေခၚလာရာလမ္း
တြင္….ကၽြန္ေတာ္ တသက္ေမ႕လုိ႕ ရေတာ႕မည္   မဟုတ္သည္႕ သိသာထူးျခားလွေသာာ မုန္႕ဟင္းခါးနံ႕ ေမြးေမြးေလးသည္  ကၽြန္ေတာ္႕
ႏွာသီးဖ်ားတစ္၀ွိက္တြင္   ယမန္ေန႕ညကလုိပဲ  တဖန္ျပန္လည္ ေမႊးပ်ံ႕လာသည္ကို  ကၽြန္ေတာ္ စုိ႕နင္႕သည္ ႏွလုံးသားက ခံစားမွဳမ်ားႏွင္႕
ပါးျပင္ေပၚမွ တလွိမ္႕လွိမ္႕ စီးက်လာေသာ  မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ ရွဳရွဳိက္လုိက္မိပါေတာ႕ေလသည္…..။
(လြန္ခဲ႕ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုအား ပုံရိပ္ဆင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးသားလုိက္ပါသည္..။)