ယုံျကည္ခ့ဲေသာ အခ်စ္

“……အခုမွေတာ့ မွားပါတယ္လို႔ ေနာင္တမရခ်င္ေတာ့ပါဘူး
ဆရာရယ္….. အင္ၾကင္း ဘဝနဲ႔ အင္ၾကင္ သာ ရွိပါေစေတာ့ေလ….”…
မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအျပည့္.. ႏွလံုးသားထဲမွာလည္း နာၾကည္းခ်က္
ဒဏ္ရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသံကို က်ေနာ္ ျပန္ၾကားေယာင္ေနပါတယ္…..
အင္ၾကင္းက နယ္ကေန ရန္ကုန္မွာ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ လာတက္ေနတဲ့
ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပါ၊ရန္ကုန္မွာ ေဆြးမ်ိဳးမိဘက မရွိေလေတာ့ အေဆာင္ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတယ္ပဲဆိုပါေတာ့။
အခုဆို ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။
အသက္ (၁၉) ႏွစ္ရွိၿပီတဲ့၊ အီကို (Eco) ေက်ာင္းမွာေတာ့ သူက princess
ရထားတာဆိုပဲ၊ ပညာေတြလဲ စံုခါနီးၿပီေပါ႔၊ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈ လူေနမႈစ႐ိုက္ေတြလည္း သူအခု အားလံုးနီးပါးကို ကြ်မ္း၀င္ေနၿပီေလ၊ တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ ပညာရွာေနတဲ့ လူငယ္ပီပီ အင္တာနက္ဆိုတဲ့ အရာနဲ႔လည္း သူကြ်မ္းဝင္ခဲ့တယ္ေလ။
လွ်ပ္စစ္မီး ေတာင္မရွိတဲ႔ရြာေလးကေန ေက်ာင္းလာတတ္ေနရတဲ့ အင္ၾကင္း တစ္ေယာက္ ေခတ္မီတဲ့ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ႀကီးွမွာ
အမ်ားတန္းတူ အင္တာနက္ကို သံုးခြင့္ရလို႔ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ခဲ့ရတယ္ေလ။ အခုေတာ့ အဲဒီအင္တာနက္ေၾကာင့္ပဲ
သူေလးတစ္ေယာက္ ပန္းေကာင္း အညြန္႔က်ဳိးျဖစ္ခဲ႔ရေလ ၿပီေကာ…။
ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့သူ႔မွာ အနာဂတ္ဆိုတာ ဘာမွမသိ။ ဘဝဆိုတာ အဓိပၸါယ္ မဲ့ေနပါၿပီတဲ့။
“အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္လည္းမရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ငို႐ံုမွတစ္ပါးသူဘာကိုမွ မသိေတာ့ပါဘူးတဲ့၊နယ္ကိုလည္းမျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး… မိဘေတြနဲ႔လည္း မေတြ႕ရဲေတာ့ဘူးေလ….
အိမ္က ထြက္ခဲ့တုန္း ကေတာ့ စီးပြားေရးပညာရပ္မွာ ထူးခြ်န္တဲ့ဘြဲ႕ရ
တစ္ေယာက ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္က အခိုင္အမာ။ ျဖစ္ရမယ္
ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကိုတစ္ေယာက္တည္း အရဲစြန္႔ၿပီးလာခဲ့ပါတယ္၊ ေခတ္ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔အညီအလုပ္ကိုင္ေကာင္းေလး ရေအာင္လို႔ အဂၤလိပ္ စာ သင္တန္းေတြလည္း ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ တက္ခဲ့ရတယ္ေလ…. ကြန္ပ်ဴတာ ဆိုတာကလည္း
မတတ္ရင္ လူရာမဝင္ေလေတာ့ ရြာက မိဘေတြကို မရမက နားခ်ၿပီး
တက္ခြင့္ေတာင္းခဲ့ရေသး…။
ရြာမွာက အဂၤလိပ္စာသင္တန္းလို႔ ေျပာရင္လူႀကီးေတြက
နားလည္လြယ္ေပမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာလို႔ ေျပာရင္
ရွင္းျပရေတာ့ ခက္သား… အဘိဓာန္မွာလဲ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာက ေတာသူေတာင္သား နားလည္လြယ္တဲ့
စကားလံုးေဝါဟာရက မရွိေလေတာ့
ပိုခက္တယ္ေလ။ အင္တာနက္ဆို ပိုေဝးစြ။ ဒါေပမယ့္လည္း အလုပ္အတြက္ အသံုးက်ပါတယ္လို႔ ေျပာေတာ့
မိဘေတြမွာလည္း မသိေပမယ့္
မရွိွ ရွိတာေလး ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ၿပီး သင္တန္းေၾကး အတြက္ ဖန္တီးေပးရတာေပါ႔ေလ…။
ဒီလိုနဲ႔ အင္ၾကင္း ကြန္ပ်ဴတာကို အေျခခံ တက္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္… သူမ်ားေတြက အြန္လိုင္း၊ အြန္လိုင္း ဆိုတဲ့ ေခတ္မွာ အင္ၾကင္းလည္း လိုင္းခ်င္တယ္ေလ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အင္တာနက္္ကေဖး သြားမယ္ ဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားၾကတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာေလ။ ဒါနဲ႔
သူမ်ားေတြလို ငါလည္း တတ္ရမယ္ ဆိုတဲ့
စိတ္နဲ႔ အင္တာနက္ အေျခခံသင္တန္းကို တက္မိခဲ့ပါတယ္။ အင္း.. အခုေတာ႔ အင္တာနက္ ဆိုတာ… ၀က္ဘ္ဆိုက္ဆိုတာ… ဟုမ္းေပ႔ခ်္ ဆိုတာေတြနဲ႔
အင္ၾကင္း ရင္းႏွီးခဲ႔ရၿပီေလ။
ေၾသာ္… ငါတကယ္ ကမာၻနဲ႔ရင္ေပါင္တန္းၿပီး အြန္လိုင္းကေန
ကမာၻႀကီးနဲ႔ဆက္သြယ္ေနပါလား ဆိုၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ ဘဝင္ေလဟပ္သြားေသးရဲ႕။အီးေမးလ္ဆိုတာနဲ႔လည္းစတင္သိရွိခဲ့ၿပီေလ။ ေအာ္… တယ္လည္း အသံုး၀င္လွပါလား… တယ္လည္း ေခတ္မီပါလား၊ ရြာကို အဲဒီ အီးေမးလ္နဲ႔ ပို႔လို႔ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ ရယ္လို႔
ေတြးၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကူးယဥ္မိေသး။ အို… ထူးဆန္းလိုက္တာ ဂ်ီေတာ့ ဆိုတာကလည္း မျမင္ရေပမယ့္စာ႐ိုက္ၿပီးေတာ့လည္း
ေျပာလို႔ရေသးတာပဲ…။
တစ္ဖက္လူက ဖုန္းေခၚ ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာလို႔ရေသး…။ ေၾသာ္ ငါနဲ႔ေနာ္.. လူျဖစ္တာ ေနာက္က် လိုက္ေလျခင္းရယ္လို႔
တစ္ခါတစ္ခါ အားမလိုအားမရက ျဖစ္ေသး၊ ရြာက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း
ဒါေတြ ဒီေလာက္ထိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ
တိုးတက္ေနၿပီ ဆိုတာကို ေျပးေျပာ လိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အင္တာနက္ သံုးတတ္တာ တစ္လေလာက္ ရွိလာေတာ႔ အင္ၾကင္းလည္း အင္တာနက္ ေရာဂါစြဲ ပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္တုိင္း လိုင္းေပၚတက္ခ်င္တယ္…၊ ခ်က္ခ်င္တယ္…၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ဆိုတာႀကီးထဲ လည္း ေလွ်ာက္လည္ခ်င္တယ္…။ သူမ်ားေတြ ဘာလုပ္ေနလည္း ဆိုတာလည္း
သိခ်င္လာတယ္…။ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၿပီး တင္ခ်င္လာတယ္…။
သူမ်ားေတြကို ကြန္မန္႔ေတြ ေပးခ်င္လာတယ္…။ မသိတဲ့သူ ေတြကိုလည္း အင္ဗိုက္ လုပ္ခ်င္လာတယ္ေလ….။
တစ္ေန႔ေတာ့လိုင္းေပၚက တစ္ေယာက္က အင္ၾကင္းကို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေလရဲ႕၊ သူက အင္းၾကင္း ကို သတိထားမိတာ ၾကာၿပီတဲ့…။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာလည္း ျမင္ဖူးတယ္တဲ့…။
ထူးဆန္းလိုက္တာ သူက အင္ၾကင္းရဲ႕ ေမြးေန႔ေတြ၊ဝါသနာေတြကိုပါ
သိေနတယ္ေလ….။ အင္ၾကင္းႀကိဳက္တဲ့ မင္းသား၊ မင္းသမီး နာမည္ေတြကိုပါ
သိေနတယ္ေလ…။ အင္ၾကင္းႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကိုပါ သူက သိေန ေလရဲ႕…။
သူက အင္ၾကင္းကို ေတာ္ေတာ္ စိိတ္ဝင္စားပံု ရတယ္ထင္တယ္….။ ဟိဟိ သူကလည္း လူေခ်ာပဲကိုး….။အင္းၾကင္း ေဖ့စ္ဘြတ္သံုးတိုင္း
သူ႔ ပ႐ိုဖိုင္းကိုဝင္ၾကည့္ ေနမိပါတယ္….။ သူ႔အေပၚကို စိတ္မ်ားဝင္စား ေနၿပီလား….။
အင္ၾကင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ…။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ကို ေရာက္တိုင္း သူ႔ဆီက ပို႔လာမယ့္
မက္ေဆ့ေလးေတြ ကြန္မန္႔ေလးေတြ ကိုေတာ့ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္ေလ….။ သူအြန္လိုင္းမွာ ရွိေနရင္ အင္ၾကင္းစိတ္ထဲ ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ။
သူနဲ႔ခ်က္ေနရရင္ က်န္တဲ့သူေတြကို ေမ့သြားမိတယ္ေလ…။
က်ဴရွင္သြားဖို႔ေတာင္ ေမ့ပါတယ္…။ တစ္ခါတစ္ေလ အင္တာနက္ဆိုင္က ည ၁၀
နာရီထိုးလို႔ ပိတ္ပါေတာ့မယ္ ေျပာမွ သတိဝင္ပါေတာ့တယ္..။ အင္း.. သူက အင္ၾကင္းစိတ္ကို စိုးမိုးေနပါေရာလား….။
တစ္ေန႔မွာေတာ့သူက ဗီြဇက္အိုခ်က္မယ္လို႔ ေျပာလာတယ္ေလ…။
အို… ဝမ္းသာလိုက္တာ သူ႔ကို ျမင္ရေတာ႔မယ္ေပါ႔ေလ…။ အင္ၾကင္းလည္း မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ဆိုေတာ့အင္တာနက္ဆိုင္က အစ္ကိုႀကီးေတြကို အကူအညီ ေတာင္းၿပီး၊ သူနဲ႔ ဗြီဇက္အုိ ခ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာေပါ႔ေလ။
အင္း.. ေတြ႕ၿပီ ေတြ႕ၿပီ။
အခုမွပဲ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ခြင္႔ရၿပိီေလ…။
ရင္ေတြခံုလိုက္တာ တဒိန္းဒိန္းပဲ..။ သူနဲ႔ေျပာေတာ႔ စကားလံုးေတြက အစီအေငၚမတည့္ဘူးေလ…။
ကိုယ့္ကိုယ္လဲစိတ္တိုမိတယ္…။ သူက ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာေပမယ့္
မိအင္ၾကင္းက မေအးေဆးႏိုင္ဘူးေလ..။ သူ႔ကို တိတ္တခိုး ခ်စ္မိေနတာကိုး…။
အခုေတာ့တကယ္ အင္တာနက္ေရာဂါက ကၽြမ္းေနပါၿပီ..။ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အင္တာနက္ ဆိုင္မွာ ညလံုးေပါက္..။ ညစာေတာင္ ခ်က္ဖို႔ သတိမရ..။ အျပင္မွာပဲ ၾကံဳသလို ျဖစ္သလို ဝယ္စား ေနမိပါတယ္…။ အေဆာင္ရွင္ အေဒၚႀကီးကေတာ႔ ရိပ္မိမယ့္ပံုမေပၚပါ..။ အေဆာင္မွာ ထမင္းမခ်က္ စားေလ ႀကိဳက္ေလျဖစ္မွာပါ…။
အခုဆို အင္တာနက္ဆိုင္က အစ္ကိုႀကီးေတြနဲ႔လည္း မ်က္ႏွာခ်င္း ရင္းေနၿပီေလ..။ အင္ၾကင္းက ပံုမွန္ေဖာက္သည္ႀကိီး ျဖစ္ေနတာကိုး…။ မန္ဘာကတ္လည္း ဝယ္ထား တယ္ေလ…။ သူနဲ႔ အၾကာႀကီးခ်က္လို႔ ရေအာင္လို႔ေလ…။
ဒါနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္..။ သူက အင္ၾကင္းထက္ ၂ ႏွစ္ႀကီးတယ္..။ ရန္ကုန္ ေဆးတကၠသိုလ္ က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားေလ။
သူကလည္း နယ္ကပဲတဲ့။ သူကေတာ့ မိဘေတြက ခ်မ္းသာ ေတာ့
ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္းရွိတယ္ ေျပာတယ္ေလ။ သူက လူရည္မြန္ေလးပါ။
အရပ္္ျမင့္တယ္ ဗလ ေကာင္းေကာင္း ဒါေပမယ့္
အသားကေတာ့ နည္းနည္းညိဳတယ္။ သူ႔အသံေလး ၾကားရတာေတာ့
အင္ၾကင္း အတြက္ နားဝင္အခ်ိဳဆံုးပါ။သူနဲ႔ေတြ႔ၿပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့
သူက အင္ၾကင္းကို ခ်စ္ေရးဆိုလာတယ္ေလ….။ အင္ၾကင္း ေပ်ာ္လိုက္တာ..။ သူ႔ကို အင္ၾကင္းက စခ်စ္ခဲ့တာကိုး…။ သူက အခုမွ ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာလာတယ္ ေလ..။ ေနာက္ေတာင္ က်ေနေသးလို႔
တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ခ်င္ေသး….။ သူ႔ကို အဲဒီညက ဗီြဇက္အို
ကေန အေျဖေပးလိုက္ ရမလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္…။ ဒါေပမယ့္
လူခ်င္းေတြ႕မွ ေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ေလ…။
ဒီလုိနဲ႔ သူနဲ႔ အျပင္မွာေတြ႔ဖို႔
ခ်ိန္းျဖစ္ပါတယ္…။ အမ်ားနည္းတူ အင္လ်ားကန္ေဘးက မြန္းမွာေပါ႔။
အဲဒီေန႔ေလးကို အမွတ္ရေနပါတယ္..။ ေနကလည္းသာ ရာသီဥတုကလည္း သာသာယာယာနဲ႔႔ အင္လ်ားကန္ ေရျပင္ႀကီးဟာ အလြန္ကို လွေနပါတယ္…။ သူနဲ႔ မြန္းမွာ ေကာ္ဖီအတူတူ ေသာက္ပါတယ္..။ ၿပီးေတာ့
သူက ကန္ေဘာင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ေျပာတယ္ေလ…။ ကန္ေဘာင္ ေပၚက ထိုင္ခံုေလးမွာ အင္ၾကင္းတို႔ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…။ သူ ယူလာတဲ့
ႏွင္းဆီပန္းနဲ႔ အသည္းပံု ကတ္္ေလးတစ္ကတ္ကို ေပးတယ္ေလ။
ေရးထားတာက
I will love you until my lastbreath တဲ့။
ေၾသာ္… သူ အင္ၾကင္းကို တကယ္ခ်စ္ပါလားလို႔ သိလိုက္တယ္ေလ…။ အဲဒီေန႔မွာပဲ အင္ၾကင္း သူ႔ကို အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။ သူလည္း အေတာ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။အင္ၾကင္းအတြက္ေတာ့
သူက အခ်စ္ဦး ပါ….။ သူ႔မွာ ဘယ္လို ေနာက္ေၾကာင္းေတြ ရွိလည္းဆိုတာေတာ့ အင္ၾကင္း မသိခ်င္ေသးပါဘူး..။ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေမးမယ္ေပါ႔..။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းေျပးခဲ့တယ္ေလ…။ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ ေန႔ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ အဲဒီေန႔စြဲေလးက အင္ၾကင္းအတြက္ အမွတ္တရပါပဲ..။ သူေပးခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး အနမ္းေလးေတြက အျမဲအမွတ္ရေစတာေလ….။
သူနဲ႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေတာ့
သူ႔ေက်ာင္းကို လိုက္လည္ဖို႔ အင္ၾကင္းကို ေျပာပါတယ္၊ သူမ်ားေက်ာင္းကို သြားလည္ရတာေတာ့
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏုိင္ပါတယ္..။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္မွ လုိက္လည္မယ္လို႔သာ
ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို အင္ၾကင္းတို႔ေက်ာင္းကို
အရင္အလည္ဖို႔ ေခၚခဲ့တယ္ေလ။
သူလည္း အင္ၾကင္းတို႔ေက်ာင္းကို
လုိက္လည္ပါတယ္…။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း
မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္…။ ကန္တင္းမွာ အၾကာႀကီး အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာေပါ႔။
အမွတ္တရဓာတ္ပံုေတြ လည္း ႐ိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။
အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာပါတယ္…။ ေက်ာင္းက အျပန္ ဖယ္ရီၾကပ္ေတာ့သူက တကၠဆီနဲ႔ ျပန္မယ္ဆိုတာနဲ႔ သူနဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္ခဲ့တယ္ေလ….။ ကားေပၚမွာလည္း
သူက တစ္လမ္းလံုး အင္ၾကင္းကို ဖတ္ထားတယ္ေလ…။ ေႏြးေတြးတဲ့ သူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္ ကိုအင္ၾကင္း မသိမသာ ေမွးစက္ေနမိပါတယ္…..။ သူက သူ႔အခန္းကို လိုက္ဖို႔ ေျပာတယ္ေလ…။
အင္ၾကင္းလည္း မျငင္းသာေတာ့လိုက္ခဲ့ရတယ္ေလ…။ သူ႔အခန္းကို ေရာက္ေတာ႔
အခန္းက ေတာ္ေတာ္ ႐ႈပ္ေနပါတယ္..။ သူ႔အေျပာအရေတာ့
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လာအိပ္သြားတယ္လို႔ ဆိုတာ ပဲ…။ သူကေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ ေရခ်ိဳးမယ္ေျပာၿပီး၊ ေရခ်ဳိးခန္း ဝင္ေလရဲ႕။
အင္ၾကင္းက မေနတတ္ ေလေတာ့အခန္းကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးဖို႔
ျပင္လိုက္ပါတယ္…။ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့စာအုပ္ေတြ..၊ ေတာင္ တစ္ခု ေျမာက္တစ္ခု ေရာက္ေနတဲ့ ေခါင္းအံုးေတြကို ေနရာတက် ျပန္
ထားေပးလိုက္ပါတယ္…။
ညစ္ေပေနတဲ့ဖန္ခြက္ေတြကိုလည္း ေဆးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္..။ ဖန္ခြက္ကို ေကာက္ယူတုန္း ႐ုတ္တရက္ လက္ထဲက လြတ္က်ပါေလေရာ…။ သူက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ဖန္ခြက္ကြဲရွထားတဲ့
အင္ၾကင္း လက္ေခ်ာင္းေလးကိုပါးစပ္ထဲငံုၿပီး စိတ္ပူတဲ့
မ်က္လံုးတစ္စံုနဲ႔ စိမ္းစိမ္းႀကီး ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္….။
ဒီလိုနဲ႔သူ႔ကို အင္ၾကင္းတစ္ဘဝလံုး ပံုေပးခဲ့မိပါတယ္။
သူက ေဆးေက်ာင္းသားဆိုေတာ့အကာအကြယ္သံုးဖို႔လည္း
မလိုဘူးလို႔ ထင္တယ္ ေလ….။ သူ႔ကို ယံုခဲ့ပါတယ္….။
ေနာက္ေန႔မွာေတာ့သူအင္ၾကင္းနဲ႔ခ်ိန္းတဲ့ ေနရာကို ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သာ သူမလာႏိုင္တာပဲလို႔ ထင္ၿပီး သူ႔ကို ခြင့္လြတ္ခဲ့ပါတယ္…။ အြန္လိုင္းမွာေတာ႔ မက္ေဆ႔ ေရးထားခဲ့တယ္ေလ….။ မြန္းမွာ ေတြ႔မယ္ေပ႔ါ။တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္… ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ သူေပၚမလာပါဘူး….။ ေနာက္ေတာ့မွသိလို္က္ရတာက သူ အင္ၾကင္းရဲ႕
အေကာင့္ေတြကို ဘေလာ့ လိုက္တယ္ ဆိုတာကိုပါပဲ…။ အင္ၾကင္းကေတာ့
သူအြန္လို္င္း မလာဘူးလို႔ ထင္ေနတာေလ….။
သူက အင္ၾကင္းကို လံုးဝ အဆက္သြယ္ျဖတ္ခဲ့တာေလ…..။ သူလိုခ်င္တာ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ ရသြားေတာ့သူအင္ၾကင္းကို ထားခဲ့ၿပီေလ…။ သူ႔မွာက
ဆက္သြယ္စရာ ဖုန္းနံပါတ္လဲ မရွိဘူးေလ…။ သူ႔တိုက္ခန္း ဆိုတာကိုလည္း
သြားပါေသးတယ္…။ တကယ္ေတာ့
အဲဒါ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အခန္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး…။
ဒါေတြလည္း ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာေတြပါ…။ သူမ်ားအခန္းမွာ ကပ္ေနတာတဲ့..။အဲဒီအခန္းက ဖဲဝိုင္းလုပ္တဲ့
အခန္းတဲ့..။ ကဲေကာင္းလိုက္ေလေရာ….။ အင္ၾကင္းကေတာ့
ေစတနာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးခဲ့မိတာ သူတို႔ေတြ မဟုတ္တာလုပ္ေနတဲ့
ေနရာႀကီးေလ…။ ကိုယ့္ဘဝပါ အဲဒီမွာ ပ်က္ခဲ့ ရတယ္ေလ…။ ပိုဆိုးတာက သူက ေဆးေက်ာင္းသားလည္း မဟုတ္ဘူးတဲ့…။
ေသပါေလေရာ…။ အင္ၾကင္းကေတာ့
သူ႔ကို ယံုမွတ္ၿပီး ပံုအပ္ခဲ့တယ္ေလ….။ သူကေတာ့
ပိပိရိရိကို လိမ္ဇာတ္ေတြ ဆင္ခဲ့တာကိုး….။
အင္းေလ… ရွိပါေစေတာ့ဆိုၿပီးအင္ၾကင္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ေျဖပါတယ္..။ ငါညံ့ခဲ့လို႔ ငါခံရတယ္ေပါ႔ေလ…..။သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ကိုယ္၀န္ရွိမွာ ေၾကာက္လို႔ဆီးလည္း စစ္ခဲ့ရပါေသးတယ္….။ အပ်ဳိတန္မယ့္
ေဆးဆိုင္မွာ ဆီးစစ္တဲ့ပစၥည္းသြားဝယ္ရတာ ဘဝမွာ
မ်က္ႏွာအပူဆံုးပါပဲ…။ ဒါေပမယ့္ လည္း ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး အရဲစြန္႔ကာ ဝယ္ခဲ႔ရတယ္ေလ…။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ အဲဒီေန႔က ေဆးေကာင္တာမွာ ေရာင္းတာက အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ေလ…။ ဘုရား ဘုရား မ်က္စိ စံုမွိတ္ၿပီး ဆီးစစ္တဲ့အေျဖကို မဝံ့မရဲ
ၾကည့္မိပါတယ္….။ ေအာင္မေလး… ကိုယ္ဝန္မရိွဘူးေလ…။ အင္း ေတာ္ေသးတာေပါ႔…။ ႏို႔မို႔ဆို ဘဝဆံုးမွာ…။ဒါေပမယ့္
ဒင္းကိုေတာ့ဘယ္ေတာ့မွ ခြင္႔မလြတ္ဘူး…။ လိမ္ညာၿပီး တစ္ဖက္သားဘဝကို ယူတယ္…။ အြန္လိုင္းမွာ သူ ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေလာက္မ်ား
လိမ္ခဲ့ေလသလဲ မသိဘူး…။ ေတြ႕လို႔ကေတာ့မလြယ္ဘူးသာမွတ္…။
ဒီလိုနဲ႔ အင္ၾကင္း အြန္လိုင္းဆိုတာႀကီးကို မုန္းသြားပါတယ္….။ အြန္လိုင္းမွာ အလိမ္ေတြခ်ည္းပဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုရဘူးဆိုတာလည္း ေနာင္တေတြနဲ႔ေပါ႔ေလ…။ ဗီဇက္အိုဆိုတာကိုလည္း
လံုးဝအသံ ေတာင္ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူးေလ…။
အေျပာေလးခ်ဳိ ႐ုပ္ေလးျပၿပီးေတာ့ လူေတြအခ်င္းခ်င္း လိမ္ေနညာေနၾကတာပါလား ဆိုၿပီး သံေဝဂ လည္းရပါရဲ႕…။
ဒီလိုနဲ႔ အင္ၾကင္း ေက်ာင္းစာကိုပဲ
လုပ္ဖို႔ သတိျပန္ဝင္ပါတယ္…။ ရြာကိုလည္း အဆက္အသြယ္ မလုပ္တာၾကာေတာ့။ ျပန္ဆက္သြယ္ ျဖစ္တယ္ေလ…။ ဒီအထိေတာ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္မိပါတယ္…။ ငါ႔ကံပဲေလ ဆိုၿပီးေလ…။
တစ္ေန႔ေတာ့ အင္ၾကင္းတို႔ အီကိုက ေက်ာင္းကား အက္ဆီးဒန္႔ ျဖစ္လို႔ အင္ၾကင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္
ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရပါတယ္….။
အေရးေပၚေသြး လိုတယ္ဆိုေတာ့
သူတို႔က ဘီ (B) ေသြး ရွာေနၾကတယ္ေလ..။ အင္ၾကင္းလည္း ဘီေသြးဆိုေတာ့
သူ႔ကို လွဴေပးမယ္ေပါ႔။
ဒါနဲ႔ အင္ၾကင္း ေသြးလွဴဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေသြးစစ္ခဲ့ပါတယ္….။ ဘယ္ဘဝက ဖန္လာတဲ့ ကံလည္းေတာ့
မသိပါ…။ အင္ၾကင္း ေသြးအေျဖက HIV positive တဲ့။
အင္ၾကင္းက positive ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေလေတာ႔
ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလဲ
မသိခဲ့ ပါဘူး။ ဘာမွ မမႈဘူးေပါ႔ေလ..။
ေနာက္ေတာ႔ ဆရာဝန္က
ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေတာ့မွ ငါ႔အျဖစ္ ႐ွဳံးလိုက္ေလျခင္း
ဆိုၿပီး ငိုမိပါတယ္…။ အင္ၾကင္း ေခါင္းထဲမွာ
ဘာမွ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး….။ ဘာကိုမွ လည္း မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး…။ ေသမထူး ေနမထူးတဲ့ဘဝပါ….။ အင္ၾကင္းမွာ လာမယ္႔ႏွစ္ ဘြဲ႕ယူတဲ့အထိေရာ အသက္ရွင္ႏိုင္ပါဦးမလား…။ ဘြဲ႕ဝတ္စံုကို
အခန္႔သားဝတ္လို႔ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ေနာက္ခံ ထားၿပီး
မိဘေတြနဲ႔အတူ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ေရာရပါေတာ့မလား….။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ ဘယ္လို မ်က္ႏွာျပရမလဲ…။ အင္ၾကင္းဘဝမွာ တစ္ခါမွားမိခဲ့ပါတယ္…။ အဲဒီအမွားက ေသရာပါ အမွား ျဖစ္ခဲ့ေလတယ္ေလ…။
ခ်စ္လြန္းလွပါတယ္ ဆိုတဲ့ဟိုလူလိမ္လူညာကိုလည္း
ေမတၱာအႀကိမ္ႀကိမ္ ပို႔မိတယ္ေလ….။
အလြန္ တုံးလြန္းတဲ့ အင္ၾကင္းကိုယ္ အင္ၾကင္း လံုးဝခြင့္မလြတ္ႏိုင္ဘူးေလ…။
ငါ႔အျပစ္နဲ႔သာ ငါပဲလို႔ ေတြးမိ ပါတယ္….။ အခုမွေတာ့
မွားပါတယ္လို႔ ေနာင္တ မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆရာရယ္…..။ အင္ၾကင္း ဘဝနဲ႔
အင္ၾကင္သာ ရွိပါေစေတာ႔ေလ….။
ဒီHIV ပိုးရွိေနလို႔ အင္ၾကင္းေသရမွာ မေၾကာက္ပါဘူး…။ ဒီပိုးရွိလို႔ လူအထင္ေသးခံရမွာကိုလည္း
မမႈေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္ၾကင္းတို႔က ျမန္မာမိန္းကေလးေတြေလ…။ ဒီလိုမ်ဳိး ညီမငယ္ေလးေတြ ဘဝ မဆံုး႐ွံဳးပါေစနဲ႔လို႔သာ
ဆုေတာင္းပါတယ္..။ အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္တန္ဖိုးထားတဲ့
ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြ အင္ၾကင္းလို အခ်စ္ကို ယံုၿပီး
ဘဝကို ပံုမအပ္မိေစဖို႔နဲ႔ဒီလို လူလိမ္လူညာေတြကို ဆန႔္က်င္ဖို႔ အင္ၾကင္းကေတာ့ ႀကိဳးစားသြားမွာပါဆရာ…။”
ထိုေန႔ ညေနက ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားတဲ့
အင္ၾကင္းကို ေငးလ်က္၊တိုးတက္လာတဲ့
နည္းပညာနဲ႔ အတူ လူမႈေရးျပႆနာေတြလည္း ပိုမို ႐ွဳပ္ေထြးလာပါလားလို႔သာ ေတြးရင္း ႐ံုးခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ က်န္ရစ္ခ့ဲပါသည္…..,