(၃၁)-ဝိနယ ပိဋက ပါဠိေတာ္ ဒုုတိယပိုုင္းလာ သံဃေဘဒ (ဝါ) သံဃာကို သင္းခြဲေသာကံ (အပိုုင္း ၂)

အစြဲထပ္ထပ္ မခြဲကပ္၊ မ်ားေကာင္းစားခ်စ္ ‘ေဗာဓိသတ္’၊ လံုုးစည္းယုုတ္ပတ္ သူစြန္႔ျပတ္၊ ဆင္ျခင္ဆတ္ဆတ္ သူေတာ္တတ္၊ ‘ရွင္ျမတ္’ကိုလည္း ‘သတ္’ ရမည္

ဝဇိရ သုုတၱန္။ ။ ဗုုဒၶ ႏွင့္ သုုဗုုဒၶိရဟန္း

ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ျမန္မာမ်ား ဤ ေကာသလအိပ္မက္ ေခတ္စနစ္ ျပႆနာ (“လံုုးစည္းေခတ္ ျဖစ္လွ်င္ ယုုတ္မာသူတိုု႔ အုုပ္စိုုးေသာ စနစ္ ျဖစ္လတၱံ႔” ဟူေသာ သီအိုုရီ ေဟာကိန္း) ကို အထင္းသက္ေသခံ သိျမင္ႏိုုင္သည္မွာ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္တြင္ ဗိုုလ္ေနဝင္းသည္ ေျပာဆိုုေနက် “လူေတာ္လူေကာင္း” ဆိုတာကိုု “လူေကာင္းလူေတာ္” လိုု႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို အတင္း ေျပာင္းေျပာခိုင္းျခင္း ပါတည္း။
သည္မွာ သိသာအပ္သည္မွာ ‘လူေကာင္း’ တစ္ဦးျဖစ္ဖိုု႔ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ေနစရာ မလို။ ယုတ္မာသူတိုု႔က ‘လူေကာင္း’လိုု႔ သတ္မွတ္လွ်င္ နင္သည္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ‘လူေကာင္း’ ျဖစ္သြားသည့္ ျဖစ္အင္ကိုု ျဖစ္ပါ၏။ သီလသမာဆိုတာဟာ ဘာလဲဆိုတာကို ယုတ္မာသူတိုု႔က သတ္မွတ္၊ လူေတြကိုု ယုုတ္မာသူေတြက အတန္းအစားေတြခြဲကာ သူတိုု႔ လိုုလားတဲ့သူေတြကို ‘သူေတာ္ေကာင္း’ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြ တပ္ေပးေနေသာ သေဘာကိုု ျဖစ္ပါသည္။

သည္လိုု လံုုးစည္းေခတ္တြင္ ယုုတ္မာသူက ယုုတ္မာသူကိုု ‘ၾကီးျမတ္သူ’ အျဖစ္ ဘြဲ႔တံဆိပ္တပ္ ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားမႈတိုု႔ အေတာမတတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကမၼာဆိုးငင္ပံုကို ကမာၻ႔ ထိပ္တန္း လစ္ဘရယ္ ေတြးေခၚပညာရွင္ ကားေပါ့ပါးက အလြန္တိက်ေသာ ေဝါဟာရႏွင့္ ေျပာင္ေျမာက္စြာ ေဖာ္ျပခဲ့သည္မွာ ေတာမသတ္ ဆုုတ္ယုတ္မႈ (infitite regress) ဟူပါသတည္း။ ဆိုုလိုုရင္းမွာ ေရွ႕က ယုုတ္မာစြာ အုုပ္စိုုးသူ တစ္ဦး လြန္ေျမာက္သြားလွ်င္ ဒါ့ထက္ ယုုတ္မာသူ၊ ထို ဒါ့ထက္ယုတ္မာသူ လြန္ေျမာက္သြားလွ်င္ ဒါ့ထက္ ဒါ့ထက္ ယုုတ္မာသူ စသျဖင့္ စိတ္ေအာက္တန္းစား၊ ဒါ့ထက္ဒါ့ထက္ စိတ္ယုတ္ညံတဲ့ ေအာက္တန္းစားေတြ ဆက္လက္ မင္းမူၾကီးစိုုးေသာ သေဘာပါတည္း။

ေခတ္ျမန္မာေတြ ခဏခဏ ေျပာရေသာ စကားမွာ “ေနဝင္းကမွ ေတာ္ေသးတယ္၊ ေစာေမာင္ကမွ ေတာ္ေသးတယ္၊ ခင္ညြန္႔ကမွ ေတာ္ေသးတယ္၊ သန္းေရႊၾကီးကို လြမ္းေနရအံုးမယ္ေနာ္” ဟုုလည္း ျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ျပည္သူေတြ အေနျဖင့္ ကမာၻ႔ဂႏၲဝင္ ေတြးေခၚပညာရွင္မ်ားလို သုေတသန ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဳခြင့္ မရခဲ့လင့္ကစား ယင္း အရပ္စကား ေခတ္စကား တိုု႔သည္ လံုးစည္းစနစ္ေဖာ္ေဆာင္ ျမန္မာလူ႔ေဘာင္ တြင္ ယုတ္မာသည္ထက္ ယုတ္မာသူတိုု႔ စိုုးစံေနရာယူခြင့္ ရလာေသာ ေတာမသတ္ယုတ္ညံ့လာမႈ (infinite regress) ကို ေၾကးမံုျပင္သဖြယ္ ဟပ္ထင္ေဖာ္ျပထားႏုိင္သည္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ဝိနယပိဋကကို ဖြင့္မျပမီမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ Totalitarianism (လံုုးစည္းစနစ္) ၏ သဘာဝ သရုုပ္သကန္ကို အနည္းငယ္မွ် အေသးစိတ္ ေျပာေနရသည္မွာ အေရးၾကီးေသာ ကိစၥႏွစ္ခု ရွိပါသည္။ ပထမ ကိစၥမွာ ယခုျမန္မာျပည္၏ ဘုုန္းၾကီးထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ ဆိုုသူမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ ကိုုယ့္က်င့္ သိကၡာ၊ သီလသမာဓိပညာ ရွိ၍ ေနရာရလာသည္ မဟုုတ္ေၾကာင္း၊ စင္စစ္ ခု ငါတုုိ႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ ဤေခတ္စနစ္မ်ိဳးတြင္ ယုုတ္မာသူတိုု႔သာ အေကာင္းဆံုးဆိုေသာ ေနရာမ်ိဳးကိုုသာ ရဖိုု႔ရွိေၾကာင္းကို အတိအလင္း အသိေပးရန္ ျဖစ္ပါ၏။

ဒုတိယကိစၥမွာ လံုးစည္းစနစ္ေတြထဲက ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ အေကာင္းဆံုးတစ္ခု ျဖစ္ေသာ ဖက္ဆစ္ဝါဒသည္ ခု ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ျပမည့္ သံဃေဘဒကံ (သံဃာသင္းခြဲမႈ)ကိုု ျမတ္စြာဘုရားက ဝိနည္းထုတ္ျပန္ တားျမစ္ခဲ့ရေသာ အခင္းကိစၥႏွင့္ ပရမတၱဝိဇၹာေဗဒ (ဝါ) သိျခင္းေဗဒပိုုင္းဆိုင္ရာတြင္ အေျခခံအက်ဆံုုး ပရိယာယ္မ်ားထဲက တစ္ခုုျဖစ္ေသာ Transcendental illusion ဗမာလိုုအားျဖင့္ ဘာမဆိုမွ လြန္ေျမာက္ႏိုင္ျပီဟု ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနျခင္း ႏွင့္ သေဘာသြား ခ်ိတ္ဆက္ေနေသာေၾကာင့္ ပါတည္း။

ဤ ဒုုတိယကိစၥသည္ ႏိုင္ငံေရးရာ၊ လူမႈေရးရာျဖစ္စဥ္တိုု႔ကို မွန္ကန္စြာ သံုးသပ္ႏိုုင္ဖိုု႔ အေရးၾကီးဆံုုး အေျခခံပရိယာယ္တိုု႔ထဲက တစ္ခု ျဖစ္ျပီး ဒါသည္ ခုုဆက္ေရးေတာ့မည့္ စာမ်ားတြင္ ထင္ရွားလာပါအံ့။

စိတၱေလာကုတၱရာ ယထာဘူတ ဒႆန ပင္လယ္ထဲသိုု႔ ကြ်န္ေတာ့္လူမ်ား ေရငုတ္မဆင္းခင္မွာ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုုတြင္ လံုုးစည္းစနစ္ ေပၚေပါက္လာေသာ လူမႈျဖစ္စဥ္ကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အရင္ သရုုပ္ခြဲစူးစမ္း ၾကည့္ပါဦးမည္။ ခုုအခါ အသက္ အေတာ္အတန္ ေထာက္လာျပီ ျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ အသက္ပိုင္းမွ မိတ္ေဆြမ်ား အေနျဖင့္ ကိုုယ္ေတြ႔ ၾကံဳခဲ့ရေသာ လံုုးစည္းဝါဒ နဲ႔ လံုုးစည္း အစိုုးရဆိုုတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုုးေၾကာင္း သိၾကပါသည္။

ဒါေပမယ့္လည္း လံုုးစည္းဝါဒတိုု႔၏ ေရႊ႕လ်ားျဖစ္စဥ္ေတြဟာ ဘဝ အေတြ႔အၾကံဳ စခါစ လူငယ္လူရြယ္မ်ားကိုုသာ စည္းရုုံးအေျခခံတတ္ၾကရာ ၄င္းလူငယ္လူရြယ္တိုု႔သည္ လံုုးစည္းအစိုုးရ ေပမယ္လိုု႔ “ေကာင္းတဲ့လူတက္လာရင္ တိုု႔ႏုုိင္ငံ ေကာင္းတာပါပဲ” ဟုု ခပ္ရိုုးရိုုးပဲ စဥ္းစားတတ္ၾကပါသည္။ ထိုုသိုု႔ စဥ္းစားသေဘာပိုက္မိျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔၏ ကေန႔ေခတ္ လူငယ္လူရြယ္မ်ား မိမိတိုု႔သည္ ရိုုးသားထက္ျမက္သူတိုု႔ ျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ လံုုးစည္းဝါဒ သူတိုု႔ေရွ႔မွာတင္ တေန႔တျခား ၾကီးထြားအားေကာင္းလာသည့္ တိုုင္ေအာင္ လက္ပိုုက္ၾကည့္ေနမိတတ္ ေစပါသည္။

ဒါေၾကာင့္ လံုးစည္းျဖစ္စဥ္ (Totalitarianism) ေပၚေပါက္လာပံုု အဆင့္ဆင့္ကို ေလ့လာရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ၊ ဖက္ဆစ္ဝါဒ၊ ကြန္ျမဳနစ္ဝါဒ၊ ေမာ္ဒန္ေခတ္ ျမန္မာဘုန္းၾကီးတိုု႔၏ သာသနာ့ပါလဝါဒ စေသာ လံုုးစည္းဝါဒ စနစ္တိုု႔တြင္ “ယုုတ္မာေသာသူတိုု႔သာ သူေကာင္းျပဳခံရသည္ ၊ ထိပ္တန္းသိုု႔ေရာက္သည္ ဆိုုေသာ သေဘာသဘာဝ” ကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာပါမည္။ ဟုုတ္ပါ၏၊ “ယုုတ္မာေသာ သူတိုု႔သာ ထိပ္ဆံုုးသိုု႔ ေရာက္သည္” ဟုု ဆိုုပါလွ်င္ “လံုုးစည္းအစိုးရစနစ္ တစ္ခုုတြင္ လူေကာင္းလူေတာ္ တစ္ဦးမွ တက္မလာႏိုုင္” ဟု နင္းေျပာေနတာ ျဖစ္ပါသည္။ “ဒါဆိုု ငါတိုု႔ ဗမာျပည္တြင္ လံုုးစည္းအစိုုးရ စနစ္ ျဖစ္လာခဲ့ေသာ္ လူေကာင္းလူေတာ္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ အေမစုုသည္ ေခါင္းေဆာင္ တက္ မျဖစ္ႏိုုင္ဘူးလား” ဟူသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ တန္ျပန္ စစ္ၾကည့္သင့္ေသာ ေမးခြန္းပါတည္း။

အေျဖကား “Absolutely, No” ― လံုုးစည္းစနစ္ မင္းမူ ထြန္းကားေသာ ႏိုုင္ငံတစ္ႏိုုင္ငံတြင္ အေမစုုသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ မျဖစ္ႏိုုင္ပါ။ လံုုးစည္း လူအုုပ္က ဖုႆရထား လႊတ္ပင့္ျပီး မင္းဝတ္တန္ဆာ ငါးပါးႏွင့္ မင္းေျမွာက္လွ်င္လည္း အေမစုု လက္ခံလိမ့္မည္ မဟုုတ္ပါ။

ဤသေဘာကိုု အျမင္လင္းခ်င္းေအာင္ ဥပမာျပရမည္ ဆိုလွ်င္ အေမစုလိုု မြန္ျမတ္ ထက္ျမက္သူ တစ္ဦးအတြက္ လံုုးစည္းအစိုုးရ၏ အေရးပါေသာ ရာထူးဌာနႏၲရ တစ္ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုုတာဟာ အင္မတန္မွ ႏူးညံ့ညင္သာေသာ ႏွလံုုးသားရွိသူ လံုမငယ္ တစ္ဦးကိုု လယ္စိုက္ကြင္းေတြမွာ ကြ်န္ေတြကို က်ာပြတ္နဲ႔ ရုုိက္ျပီး ခိုုင္းရတဲ့ ကြ်န္ထိန္းအလုုပ္ကို ဝင္လုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးနဲ႔ အတူတူ ပါပဲ။ အေမစု တင္လား မဟုတ္ပါဘူး။ ဗမာ လူေတာ္လူေကာင္း ဟူသမွ်ဟာ ကေန႔ ဗမာျပည္မွာ အဓမၼ အေျခခံဥပေဒ တည္ျမဲေနသေရႊ႕၊ ဗမာႏိုုင္ငံေရးဟာ လံုုးစည္းအစိုုးရ စနစ္ကိုု ေရႊ႕လ်ားေန သေရြ႕ သူတိုု႔ဟာ  က်ာပြတ္ကိုုင္ကြ်န္ထိန္း တစ္ေနရာဝင္လုုပ္လိုု႔ ခ်ီးျမွင့္ခံရမယ့္ အခြင့္အေရးေတြထက္ ကိုုယ့္ထမင္းၾကမ္း ကိုယ္ယပ္ခတ္စားျပီး ေတာ့ပဲ ေနခ်င္ပါသည္။  ဤ အေျခခံသေဘာကိုု နားလည္ေပးပါ၊

လံုးစည္းလူေတြကို တရေဟာ သူေကာင္းျပဳထားတဲ့ ဗမာလႊတ္ေတာ္မွာ မ်က္ရည္က်မလိုု ခဏခဏ ျဖစ္ရတဲ့ အေမစုကို စာနာပါလိုု႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလိုုပါတယ္။

အေမစုလို လူေတာ္လူေကာင္းေတြဟာ လံုုးစည္းစနစ္မွာ ေနရာယူလိုုစိတ္ အလွ်င္း မရွိဘူးဆိုုရင္ လံုုးစည္းစနစ္ တစ္ခုုမွာ ေနရာယူထားတဲ့ လူေတြဟာ ဘယ္လိုမ်ိဳးပါလိမ့္။ ဟုုတ္ကဲ့၊ အဖြဲ႔အစည္း အေဆာက္အဦတစ္ခုုမွာ အဖြဲ႔အစည္း၏ သစၥာကိုု ေစာင့္သိရိုုေသသူတိုု႔ သည္သာ ထိပ္ေနရာသိုု႔ ေရာက္လာၾကရပါသည္။ ထိုု႔အတူသာပင္ လံုုးစည္းစနစ္၏ ထိပ္ေခါင္းေနရာကသူတိုု႔ ဆိုုသည္မွာ လံုုးစည္းစနစ္ အေပၚ အတိုုင္းထက္အလြန္ တံခြန္ထက္ကုုကၠား သစၥာေတာ္ၾကီးကို ေစာင့္သိသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဤ လံုုးေခါင္းလူတိုု႔၏ အံမခန္း သစၥာရွိမႈကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေအာင္ ဥပမာ ျပရမည္ဆိုုလွ်င္ လံုုးစည္းေခါင္းေဆာင္ ေနရာရ ငလြန္မတိုု႔ ဟူသည္ ၄င္းတိုု႔ သစၥာခံေသာ လံုုးစည္းစနစ္၏ ‘အသက္ဝိဥာဥ္’ အတြက္ဆိုု မိမိေရွ႕တြင္ ကိုုယ့္သားငယ္ကိုု ေျမဘုတ္ဘီလူးက အရွင္လတ္လတ္ ရင္ခြဲသတ္၍ ႏွလံုုးသားကိုု စိမ့္စိမ့္စား၍ ဝါးျမိဳသည့္တိုုင္ သူ႔သားအသက္ကိုု စေတးရဲသည့္ လူစြန္႔လႊတ္တိုု႔ ပါတည္း။

ဖက္ဆစ္စနစ္ စေသာ လံုုးစည္းဝါဒ အေၾကာင္း ေျပာမည္ဆိုုလွ်င္ “စြန္႔လႊတ္စေတးျခင္း” ဆိုုေသာ သေဘာသည္ ဤဝါဒ၏ ပင္မလကၡဏာအျဖစ္ မၾကာမၾကာ ပါလာတတ္ေၾကာင္း စာဖတ္ပရိသတ္တိုု႔ သတိထားမိပါလိမ့္မည္။ သည္တြင္ ရူပ္ေထြးေသာ အဓိကျပႆနာ တစ္ခုုမွာ ‘စြန္႔လႊတ္စေတးျခင္း’ ဆိုုေသာ သေဘာသည္ လူမႈေရး နယ္ပယ္ ၊ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးနယ္ပယ္ တိုု႔တြင္ ကိုုယ္က်ိဳးမငဲ့သူ တိုု႔သာ လုုပ္ေဆာင္ဝ့ံေသာ မြန္ျမတ္သည့္ အလုုပ္အျဖစ္ ေယ်ဘုုယ် မွတ္ယူၾကေလ့ရွိရာ အဲဒီကိစၥဟာ လူေတြကိုု အထူးကိုု ေရာေထြးေစေသာ သေဘာပါတည္း။

တျခား မၾကည့္ပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဗမာျပည္တြင္ “ႏိုုင္ငံေရး ဆိုုတာ စြန္႔လႊတ္ရဲသူေတြရဲ႕  အလုပ္၊ ဘုရားေလာင္းေတြသာ လုုပ္တဲ့အလုပ္” ဟု ႏိုုင္ငံေရးသမားက ေျပာလိုေျပာ၊ “စစ္တိုက္တယ္ဆိုုတာ အိုးပစ္အိမ္ပစ္ စြန႔္လႊတ္ရဲတဲ့ ၊ အသက္စြန္႔ ေသရဲတဲ့ ပုုရိသ ေယာက်ၤားေကာင္းေတြရဲ႕  အလုုပ္”ဟု စစ္သားက ေျပာလိုေျပာ နဲ႔ က်န္ေသာ လယ္သမား အလုပ္သမား ပါေမာကၡ ဆရာဝန္ အင္ဂ်င္နီယာ ရဟန္းသံဃာ ပါမက်န္ ႏိုုင္ငံေရးသမား နဲ႔ စစ္သားဆိုလွ်င္ ကိုုးကြယ္ရွိခိုုးရေတာ့ မလိုုမ်ိဳး တိုု႔လည္း ျဖစ္လာတတ္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့လည္း လူ႔သမိုုင္း၏ အဆိုုးဝါးဆံုုး ျဖစ္စဥ္မ်ားဟာ အဲသလိုုမ်ိဳး ဘုုရားေလာင္း သူရဲေကာင္းဝါဒ (Heroism) ―  “စြန္႔လႊတ္သူဟာ အမြန္ျမတ္ဆံုုး သူရဲေကာင္းပဲ” ဆိုတာကို စြဲကိုင္လုပ္တဲ့ လူလြန္မေတြေၾကာင့္  ေပၚေပါက္ခဲ့ရပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ဆိုုထားေသာ ကြ်န္ျဖစ္ရာလမ္း တြင္လည္း ဤ “ဘုုရားေလာင္း သူရဲေကာင္း ဝါဒ” ဟာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဗမာလူ႔ေဘာင္အတြက္ အင္မတန္ အႏၲရယ္ ၾကီးမားေသာ ဝါဒ၊ ကြ်န္ေတာ္တုု႔ိ လံုုးဝ ပယ္ခ်ရမယ့္ ဝါဒ ျဖစ္ေၾကာင္း၊

ကြ်န္ေတာ့္စာမ်ားတြင္ ဆက္လက္၍ သည္ဝါဒ၏ အႏၲရယ္ႏွင့္ ပယ္ခ်ဖိုု႔ စဥ္းစားပံုတိုု႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း အဲသည္တုုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ ခုုစာမွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဤကိစၥကိုု စကားစပ္မိလာျပီ ျဖစ္၏ ။

 ဘုုရားေလာင္းသူရဲေကာင္း ဝါဒကိုု ယုုတၱိသေဘာ အားျဖင့္ ပယ္ခ်ဖိုု႔ရန္ေတာ့ အလြယ္ေလး ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ယုုတၱိဝါက် ႏွစ္ေၾကာင္း ေရးျပပါအံ့။

(က) ငန္းတိုုင္းသည္ ေရကူးသည္
(ခ) ေရကူးသူတိုုင္းသည္ ငန္းျဖစ္သည္
ေရွ႕ (က) က မွန္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး  ေနာက္(ခ) ကိုု ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုု႔ ရပါသလား။

ခုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဘုုရားေလာင္း သူရဲေကာင္း ဝါဒ၏ အႏုုမာန အယူအဆကိုု အလားတူ ယုုတၱိဝါက် ႏွစ္ေၾကာင္း ေရးၾကည့္ၾကပါ စိုု႔လား။

(က) ဘုုရားေလာင္းတိုုင္းသည္ စြန္႔လႊတ္သည္
(ခ) စြန္႔လႊတ္သူတိုု႔သည္ ဘုုရားေလာင္း ျဖစ္သည္
ငန္းတိုင္း ေရကူးတာကိုု ၾကည့္ျပီး ေရကူးသူတိုုင္း ငန္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာလိုု႔ မရသလိုု ဘုုရားေလာင္းတိုင္းဟာ စြန္႔လႊတ္တာ မွန္ရုုံနဲ႔ စြန္႔လႊတ္သူတိုု႔သည္ ဘုုရားေလာင္းဟူ၍ ဆြဲျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လိုု႔ မရသည္မွာ အထင္း ပါတည္း။

ယုုတၱိေဗဒ သရုုပ္ျပတြင္ ဤ အေတြးအေခၚမ်ိဳး “အားလံုုး” ကို ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အလြယ္ေလး ပယ္ခ်ႏိုင္ေသာ္လည္း ၄င္း အေတြးအေခၚမ်ိဳးသည္ လူမ်ားစုတြင္ အလြယ္ေလးပင္ စြဲထင္တတ္ၾကျပီး ဘယ္ေတာ့မွ ျပဳျပင္မရလည္း ရွိတတ္ပါသည္။  ေနာက္ထပ္ အလားတူ

ဝါက်ႏွစ္ခုုကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဆက္ေလ့လာၾက ပါစိုု႔လား။

(က) အၾကမ္းဖက္ ဗံုုးခြဲသူတိုု႔ သည္ မြတ္စလင္မ္ ျဖစ္သည္
(ခ) မြတ္စလင္မ္ ဆိုုလွ်င္ အၾကမ္းဖက္ ဗံုုးခြဲသည္

ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ထင္လင္းႏိုုင္ျပီ ျဖစ္ပါသည္။ ကမာၻၾကီးမွာ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမႈ ဘာသာေရးခြဲျခားမႈ စတဲ့ ျပႆနာေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ခဲ့တာ ၊ မေျဖရွင္းႏိုုင္တာဟာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈ အေျခခံမွာကိုုက အမ်ားၾကီး မွားယြင္းေနလိုု႔ပါ။ အၾကမ္းဖက္ ဗံုုးခြဲသူဟာ မြတ္စလင္မ္ ျဖစ္ရုုံနဲ႔ မြတ္စလင္မ္မွန္ရင္ အၾကမ္းဖက္ ဗံုုးခြဲတယ္လိုု႔ သတ္မွတ္ခ်င္တာကိုက ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ဟာ အေတြ႔အၾကံဳကိုု မွားယြင္းမြဲေတစြာ ေရာင္ျပန္ဟပ္တတ္ေလျပီး အသိတရား အမွားေတြကို ကိုင္စြဲေလကာ မူဝါဒ အမွားေတြ၊ အလုပ္ အမွားေတြ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔မွာ မဆံုုးတမ္း ျဖစ္လာေလေတာ့တဲ့ သေဘာပါပဲ။

ဒါမ်ိဳး “သည္ပုုတ္ထဲက သည္ပဲ” ဆိုကာ လံုုးျပီး ျမင္တတ္တယ္ ဆိုတာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ေကာင္းေကာင္း မရခဲ့သူေတြဆိုု ခြင့္လႊတ္ ႏိုုင္ပါေသးသည္။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုုင္တာက ထိပ္တန္း ပညာတတ္ေတြ ကိုုယ္တိုင္က သည္လုုိမ်ိဳး လံုုးလံုုး မွားယြင္းေနတဲ့ အေျခခံေတြနဲ႔ ကိန္းခန္းၾကီးတဲ့ သီအိုရီေတြ ထုတ္လာတာမ်ိဳးပါ။

ဟားဗတ္ပါေမာကၡ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဆန္မ်ိဳး ဟန႔္တင္တန္ဟာ သည္လုိ လံုးလံုး မွားယြင္းေနတဲ့ အႏုမာန အယူအဆေတြနဲ႔ ေနာင္ ကမာၻ႔သမိုုင္းဆိုုတာ “မူဆလင္ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ အေနာက္ကမာၻ ယဥ္ေက်းမႈ ထိပ္တုုိက္ေတြ႔ လတၱံ႔” ဆိုုျပီး သူရဲ႕  သိပၺံေယာင္ေဆာင္ ေဟာကိန္းကို ထုတ္ခဲ့သလို သည္ဝါဒဟာ ကမာၻ႔ႏိုုင္ငံၾကီးေတြရဲ႕  စစ္ေရးဗ်ဳဟာေပၚမွာ လႊမ္းမိုုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုု ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ခုလိုမ်ိဳး ျပႆနာတစ္ရပ္ကိုု  အရပ္လူျပိန္း နားလည္သလိုု နားလည္ျခင္းမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေလာက္ အႏၲရယ္မ်ားလာတတ္ သလဲ ဆိုုတာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ နားလည္ သတိထားၾကပါစိုု႔။

အမားတီးယားဆင္းက   အေယာင္ေဆာင္ ပညာရွင္ ဟန္႔တင္တန္ ကို ဘယ္လို ေဝဖန္သလဲဆို “အရပ္ထဲက လူျပိန္းသိ သိတဲ့ဟာကိုု အားလံုုးအတြက္ သမိုုင္းသက္ေသ မွန္ကန္ေသာ ေယ်ဘုုယ် သိပၺံ သီအိုရီဆိုုျပီး ဆင္ထုုတ္ျပတာဟာ သင္းမိုု႔လိုု႔ မရွက္တယ္” ဟု ဆဲပါသတည္း။

ခုု တစ္ခါတည္း စကားစပ္သျဖင့္ ‘၉၆၉’ ဆိုုတာ အျမတ္ဆံုုး ဘုရား၊ တရား ၊ သံဃာ လိုု႔ လူတကာကို လိုုက္ေျပာေနတဲ့ ေရႊညဝါ စတဲ့ ဘုုန္းၾကီးေတြကို မိမိ၏ ေျခာက္ႏွစ္သား သားငယ္သည္ပင္ ဘယ္လိုုမွ မရူံးႏိုုင္တဲ့ ယုုတၱိဝါက် ႏွစ္ေၾကာင္းကိုု ေရးျပပါမယ္။

(က) I think that is    ငါေတြးမိတာက ဒါဟာ…

(ခ) That is I think     ဒါကေတာ့ ငါေတြးမိတာပါ။

သည္ဝါက် ႏွစ္ေၾကာင္းဟာ ကြ်န္ေတာ္ အေမရိကမွာ အမ်ားျပည္သူေရွ႕  တင္ဆက္မႈ ထဲက တစ္ခုုပါ။ သည္ ႏွစ္ေၾကာင္းကိုု ဆလိုက္ထိုးျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပရိသတ္ကိုု ေမးပါတယ္။ “သည္ ဝါက်ႏွစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ဝါက်က မွန္ပါသလဲ”။

ပရိသတ္ဟာ ျငိမ္သက္မွင္ေသ သြားပါတယ္၊ အေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ ပါေမာကၡ တစ္ဦးက တံုု႔ျပန္ရာမွာ “ႏွစ္ခုုလံုုး မွန္တယ္လိုု႔ ထင္ပါတယ္”။ ဘြဲ႔ၾကိဳ ဒႆန ေက်ာင္းသား တစ္ဦးက “ဒုတိယဝါက် ပဲ မွန္ပါတယ္” ။ ပရိသတ္က ၾသခ်ျပီး လိုုက္လာရာမွာ “ဟုုတ္ပါရဲ႕၊

ဒုုတိယ ဝါက်ပဲ မွန္ပါတယ္” ။

ဒုုတိယ ဝါက်ပဲ မွန္တယ္လိုု႔ ဘာလိုု႔မိုု႔ ေျပာနိုုင္ရပါလိမ့္။  ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဆက္ေလ့လာၾကည့္ၾက ပါစိုု႔။

(က) ငါ ေတြးမိတာက ဘုုရားတရားသံဃာ ဆိုုတာ…၉၆၉ ပဲ

(ခ) “ဘုုရားတရားသံဃာဟာ ၉၆၉  ပဲ” ဆိုုတာကေတာ့ ငါ ေတြးမိတာပါ

ပထမ ဝါက်ရဲ႕ သေဘာမွာ “ငါေတြးမိတာက” ရဲ႕  ေနာက္မွာ ဘာမဆိုု လိုုက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ‘ငါ’ ဆိုုတဲ့ အာရုုံက ျဖစ္စဥ္(အေတြးစဥ္) ရဲ႕ ေရွ႕မွာ အရင္ေပၚေနျပီး ကတၱားျဖစ္တဲ့ ပုုဂၢိဳလ္သာ ပဓာနလိုု႔ အရင္ ပိုုင္းျဖတ္ထားပါတယ္။ အဲသလိုု ကတၱား = ငါ ရဲ႕  သတၱိစြမ္းပကားသာ ပဓာနလိုု႔ ယူတဲ့အတြက္ သူ ေတြးေခၚေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ = ကံ ေတြဟာ ေနာက္ကေန ဘာပဲဆက္လာလာ အမွန္တရားပဲလိုု႔ ေတြးသူဟာ ယူဆေန ပါတယ္။

အႏွစ္ခ်ဳပ္မယ္ဆိုုရင္ သူေတြးတာ မွန္သမွ် “အမွန္” လိုု႔ ပထမဝါက်က လူဟာ ထင္ေနပါတယ္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ပထမဝါက် သေဘာ အတိုုင္း ေတြးေခၚသူဟာ  အမွန္တရားနဲ႔ တအား အလွမ္းေဝးျပီး ဝါးလံုးေခါင္းထဲ ပိတ္ျပီး လသာေနတာကို ျပတာပါ (paradoxically closed system)။

ဒုုတိယ ဝါက်မွာေတာ့ ေတြးလိုုက္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္စဥ္ That ဒါ ကို ျဖစ္စဥ္အတိုုင္း ေဖာ္ျပမႈက ကနဦးဆံုုး လာပါတယ္။ ပထမလူကဲ့သိုု႔ သတၱိစြမ္းပကားကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ‘ငါ’ ရွိတယ္လိုု႔ ၾကိဳတင္ ရမ္းမွန္းျပီး မစဥ္းထားတာက အဓိက ထူးျခားခ်က္ ပါပဲ။

ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆိုုရင္ ဒုတိယလူအဖိုု႔ ကံ = ေတြးေခၚေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ ဟာ ကတၱား ‘ငါ’ နဲ႔ မကြဲျပားေၾကာင္း အရွိကိုုအရွိအတိုုင္း၊ ျဖစ္စဥ္ကိုု ျဖစ္စဥ္အတိုုင္း ႏွိမ့္ခ် ဝန္ခံထားပါတယ္။

ျဖစ္စဥ္ (အေတြးစဥ္အတိုုင္း) ေဖာ္ျပဝန္ခံတဲ့ အတြက္ ပထမလူလို “ငါ ေတြးမိတာက…” ဆိုုျပီး ေနာက္က ေတြးမိတဲ့အရာ (ဝါ) ကံက ဘာမဆို လိုက္လာလိုု႔ရ၊ စိတ္လိုသလို ျပင္လိုု႔ေျပာင္းလိုု႔ အစားထိုုးလိုု႔ မရ ပါဘူး။

အႏွစ္ခ်ဳပ္မယ္ဆိုုရင္ ကတၱားကို ေဖ်ာက္ထားတဲ့၊ ကံသေဘာ အတိုုင္း ၾကည့္ျပီး ေျပာဆိုုေနတဲ့ ဒုုတိယလူ အတြက္ ေတြးေခၚမိတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာ ေပၚလာတဲ့ မည္သည့္အရာကမွ ခုုထိ မမွန္ေသး ပါဘူး။ သည္လို လူမ်ိဳးဟာ အမွန္တရားကိုု မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ဖိုု႔ အလြန္နီးစပ္ေနတဲ့ ကံပြင့္ဥာဏ္ပြင့္ လူပါ (paradoxically open system)။

သည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ သိမ္ေမြ႔ခက္ခဲတဲ့ သေဘာတရားကိုု ျမင္ႏိုုင္တာဟာ “ငါေတြးမိတာက…” ဆိုုျပီး ဘာမဆိုု လိုုက္လာလုုိ႔ရတဲ့ ပထမဝါက်က အတင္းေျပးေနတဲ့ လူဟာ ဘာမွ အသိတရားတိုုးတက္ ရစရာမရွိ၊ လံုုးဝပိတ္ေနတဲ့ စနစ္ (closed system) ထဲမွာ ေနေနတာ ျဖစ္ျပီး “ဒါဟာေတာ့ စဥ္းစားထားမိ သေလာက္ပါ” လိုု႔ ရပ္ျပီးသိတဲ့ ဒုတိယဝါက်က လူ အတြက္ ဗဟိႏၶျပင္ပ ေလာကၾကီး တစ္ခုုလံုုးက ဘယ္အသိတရားကို မဆို လက္လွမ္းရယူဖိုု႔ တံခါးဟင္းလင္းပြင့္ ေနတယ္ ဆုုိတာပါပဲ (open system)။

ရုုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ ပထမဝါက်က လူဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေတြးေခၚႏိုုင္သူ၊ ဒုုတိယ ဝါက်က လူက က်ဥ္းက်ဥ္းၾကဳတ္ၾကဳတ္ ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ေတြးေခၚေနသူ လိုု႔ ထင္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပထမဝါက်က ‘လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚေနသူ’ ဆိုုတဲ့ လူဟာ အသိတရား ဆုုတ္ယုုတ္ေအာက္က်သည္ထက္ ေအာက္က်လာတဲ့ ေဒဝဒတ္ျဖစ္ျပီး ဒုုတိယဝါက်က ‘ဝန္ခံရွက္ေၾကာက္ ေတြးေခၚသူ’ ဟာ အသိတရား တိုုးတက္သည္ထက္ တိုုးတက္ ဘုုရားျဖစ္ႏိုုင္တဲ့လူ၊ ဘုုရားေလာင္း ပါပဲ။

Freedom of thought - အေတြးအေခၚ လြတ္လပ္မႈ လိုု႔ ခုုအခါမွာ အမ်ား နားလည္ေနၾက ပါတယ္။ အေတြးအေခၚ လြတ္လပ္မႈဆိုုတာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔လူမ်ား “ပထမလူ” လို က်င့္သံုုးရင္ အႏၲရယ္ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ တကယ္က Freedom of argument - အျငင္းအခံုု လြတ္လပ္မႈ = အေျခခံ အႏုမာနေတြကိုု စစ္တမ္းထုတ္ ေဝဖန္စမ္းသပ္မႈ ဆိုုတဲ့ “ဒုုတိယလူ” ကိုုယ့္လူေတြမွာ မေမြးဖြားခဲ့ပါရင္ ငါတိုု႔ ဗမာျပည္မွာ ဝီရသူ ေရႊညဝါတိုု႔လို ခုေနာက္ဆံုုး သီတဂူ တိပိဋကတ္ကိုုယ္ေတာ္ စသျဖင့္ ေဒဝဒတ္ေတြ ေတာမသတ္ေအာင္ ထြက္ေပၚလာႏိုုင္ ပါတယ္။

ဟုုတ္ကဲ့၊ ဗမာျပည္ တကယ္ လြတ္ေျမာက္တဲ့ေန႔ဟာ ေရႊညဝါလို စိတ္အားလည္း ထက္သန္၊ တရားေဟာလည္း ေကာင္းတဲ့ ဘုုန္းၾကီးေတြ ေလာကအျမင္ မွန္ကန္လာျပီး “၉၆၉ ဆိုတာ ဘုုရားတရားသံဃာ ပဲ ဆိုုတာ (ငါ?) ေတြးမိတာပါ” လိုု႔ စျပီး ေျပာေဟာလာတဲ့ ေန႔၊ ေရႊညဝါကိုုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေလာကအျမင္ထဲမွာ “ ပညာပါရမီရွင္ ဘုုရားေလာင္း ” ဒုတိယလူ စတင္ ေမြးဖြားလာတဲ့ ေန႔ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ လံုးစည္းစနစ္ တစ္ခုလံုးရဲ႕  အသက္ဝိဥာဥ္ဟာ ပထမလူ ရဲ႕  အသက္ဝိဥာဥ္ေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတုုိ႔ဟာ လံုးစည္းဝါဒ ကို ငါတိုု႔ တိုုင္းျပည္မွာ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚေပါက္ ေစခ်င္ဘူး ဆိုုရင္ ‘ပထမလူ’ ကိုု သတ္ပစ္ရပါလိမ့္မယ္။ သည္လုုိမွ သတ္မပစ္ဘူးဆုုိရင္ ေတာမသတ္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆက္စပ္ျပမႈ (infinite regress) ေတြကို ပထမလူဟာ မရပ္တန္း လုပ္လာပါလိမ့္မယ္။ သည္အကိ်ဳးသည္ အဲသည္(အေျခခံ)အေၾကာင္း ေၾကာင့္ … အဲသည္အေၾကာင္းသည္ အဲဒါ (မူလ)အေၾကာင္းေၾကာင့္ …အဲဒါအေၾကာင္းသည္ …အဲသလိုု(အရင္းအျမစ္) အေၾကာင္းေၾကာင့္… စသျဖင့္ ‘ဆင္ျခင္တံုတရား အတိႏွင့္ ျပည့္စံုုေသာ’ ရဟန္း မင္းတရားၾကီးေတြ နဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မင္းတရားၾကီးေတြ ေပါင္းျပီး ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္ညာ ဖာခ်တာကို ခံရတဲ့ တိုင္းျပည္ ဘဝကို ငါတိုု႔လူေတြ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

infinite regress (ေတာမသတ္ က်ိဳးေၾကာင္း ဆက္စပ္ျပမႈ) ဟာ ေတာမသတ္ စြန္႔ဝ့ံစြန္႔စား လူယုုတ္မာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လံုုးစည္းစနစ္ကို ဘယ္လိုု ေမြးဖြားေပးလိုုက္ပံုကို သိခ်င္သပဆိုုရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ တေတြ I think that is ဆိုုတဲ့ ပထမလူရဲ႕  ေတြးေခၚပံုုကိုု ဥပမာကေလး တစ္ခုုနဲ႔ သရုုပ္ခြဲၾကည့္ၾက ပါစိုု႔လား။

ပထမလူ ေထာင္ဝါဒါက ခိုုင္းေစသည့္အတိုုင္းပဲ ပံုုစံထိုင္တတ္၊ ေလာကအျမင္ ပံုစံေခါက္ရိုုးကိ်ဳး ေနေသာ အေတြးအက်ဥ္းသား ေရႊညဝါ ဘုုန္းၾကီး၏ ေတြးေခၚေသာ ပံုုစံကို ဥပမာ ေပးပါမည္။ အထင္အျမင္ အက်ဥ္းက်ၾကီး ေရႊညဝါသည္ ကလို စေတြးလိုုက္ပါ သတတ္…

ငါထင္တာက ဒါဟာ…

ငါထင္တာက ...

က်ဳးေက်ာ္သူမ်ားသည္ ဘဂၤလီျဖစ္သည္…

ဘဂၤလီ ဆိုုလွ်င္ မူဆလင္ ျဖစ္သည္…

မူဆလင္တိုု႔သည္ ဘာသာျခားျဖစ္သည္…

ဘာသာျခားေတြထဲမွာ မူဆလင္တိုု႔သည္ ဆိုုးသူမ်ားျဖစ္သည္…

မူဆလင္တိုု႔ ဆိုးပံုမွာ ယုန္ေတြလိုု အုပ္လိုက္အုပ္လိုုက္ မ်ိဳးပြားသည္ …

မ်ိဳးပြားႏူန္း ျမန္လွ်င္ မူဆလင္ ဦးေရ မ်ားမည္…

မူဆလင္ဦးေရ မ်ားလွ်င္ ဗမာလူမ်ိဳးကို ျမိဳမည္ ၊ ဗုုဒၶဘာသာ ဆုတ္ယုတ္မည္…

ဒါေၾကာင့္ မူဆလင္သည္ တိုုင္းျပည္အတြက္ အႏၲရယ္ေကာင္ ႏွင့္ ဗုုဒၶဘာသာ ရန္သူျဖစ္သည္…

တိုုင္းျပည္အတြက္ အႏၲရယ္ေကာင္ ႏွင့္ သာသာနာ့ရန္သူ ကိုု ႏွိမ္နင္းျခင္းသည္ အျပစ္မရွိ…

တိုုင္းျပည္အႏၲရယ္ကိုု ႏွိမ္နင္းႏိုင္လွ်င္ တိုုင္းျပည္ သူရဲေကာင္း၊ သာသနာ သူရဲေကာင္း အျဖစ္ ငါ ဂုုဏ္ယူလိုု႔ ရသည္…

အစိုုးရသည္ မူဆလင္ကို မုုန္းသည္၊ အစိုုးရက မူဆလင္ေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ထားဖိုု႔ အစဥ္တစိုုက္ ၾကိဳးစားသည္…

ငါကိုုယ္တိုုင္ ခံခဲ့ရေသာ အေတြ႔အၾကံဳအရ  အာဏာပိုုင္အစိုုးရသည္ သူမၾကိဳက္တာလုုပ္လွ်င္ ဒုုကၡအရမ္းေပးျပီး သူၾကိဳက္တာ လိုုက္လုုပ္လွ်င္ သူေကာင္း အၾကီးအက်ယ္ ျပဳသည္…

ဒါေၾကာင့္ ငါသည္ အာဏာပိုုင္တိုု႔ နဲ႔ ေပါင္းျပီး မူဆလင္ကိုု ႏွိပ္ကြပ္လွ်င္ နာမည္ၾကီး သာသနာ့ သူရဲေကာင္းလည္းျဖစ္၊ ဘုုရင္က လာဘ္လာဘ ႏွင့္ ေျမွာက္စားတာကိုလည္း တဝၾကီး ခံစားရမည္….

ဒါေၾကာင့္ (ငါ့ကိုု တစ္ခါက ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့သည့္ သံဃနာယက အဖြဲ႔ေတြလိုပဲ အခြင့္အေရး အသာယူရန္) ငါသည္ အာဏာပိုုင္ အစိုုးရ ႏွင့္ ေပါင္းမည္…

ငါတစ္ပါးထဲ သည္ နာမည္ဆိုုးရွိတဲ့ လူေတြနဲ႔ သြားျပီး ေပါင္းလိုု႔ေတာ့ မျဖစ္…

ဒါေၾကာင့္ က်န္တဲ့ သံဃာေတြ နဲ႔  လူထုုကိုုပါ ငါ့အဖြဲ႔ထဲဝင္ေအာင္ စည္းရုုံးရမည္…

ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကိစၥထဲ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ပါလာေစရန္ ငါလုပ္ေဆာင္မည္…

ဒါမ်ိဳး လုုပ္တာသည္ ငါက သာသနာ ေကာင္းေစလိုုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေစတနာေကာင္းနဲ႔ လုုပ္တာျဖစ္သည္…

ဒါေၾကာင့္ သံဃာကို ငါ့ကိစၥထဲ ပါလာရန္ ဖဲ့ထုုတ္ျခင္းသည္ သင္းခြဲျခင္း မဟုတ္၊ ငါသည္ အျပစ္မရွိ၊ ကုုသိုုလ္လုုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္…

“သာသနာေရး ကုုသိုုလ္ေရးကိုု ေဆာင္ရြက္လွ်င္ အသက္ပင္ ဆံုုးေစအံုုး” လိုု႔ လြန္ေလသူ မဟာဂႏၶာရုုံ ဆရာေတာ္ၾကီးက ကဗ်ာစပ္၍ပင္ ဆိုုထားေသးသည္…

ဒါေၾကာင့္ ‘သာသာနာေရး၊ တိုုင္းျပည္အေရး၊ အမ်ားေကာင္းစားေရး’ အတြက္ဆိုု ငါ ဘာလုုပ္လုုပ္ တင့္တယ္သည္…

ငါ ဘာလုပ္လုပ္ တင့္တယ္သည့္ အတြက္….

ဟုုတ္ကဲ့၊ ငါ ေတြးမိတာက ဒါဟာ ဟာ “က်ဳးေက်ာ္သူမ်ားသည္ ဘဂၤလီျဖစ္သည္…” ကေန စလိုုက္တာ “ငါ ဘာလုုပ္လုုပ္ တင့္တယ္သည္” မွာ ဆံုုးေနပါလား အရပ္ကတိုု႔။ ဘုုန္းၾကီးေကာင္း ကေန အယုတ္ပတ္ဆံုး ဘုန္းၾကီး တစ္ခါတည္း ျဖစ္လာပါေရာ့လား။  ပထမလူရဲ႕  အဲသလိုု ေတာမသတ္ဆင္ေျခ (infinte regress) ေတြေပးျပီး ေတာမသတ္ ယုုတ္ပတ္လာမႈ ဟာ သူ႔ရဲ႕  အေျခခံ ေလာကအျမင္ (ဝါ) ေလာကကို တင္ၾကည့္တဲ့ စနစ္ေဘာင္ framework လြဲေနရာကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုုက္လာတာ ပါပဲ။

ေတာမသတ္ ယုုတ္မာလာမယ့္ ပထမလူ ရဲ႕   တပင္တပန္း ေတာမသတ္ က်ိဳးေၾကာင္း ဆက္စပ္ေနမႈ နဲ႔ ကြာျခားလွစြာ ဒုုတိယလူဟာ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို သတိနဲ႔  ရပ္တန္႔သြားမယ္ ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ပညာပါရမီရွင္ ျဖစ္လာမယ့္ ဒုတိယလူ ရဲ႕ ေတြးေခၚပံုကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ သရုုပ္ခြဲၾကည့္ ၾကပါအံုုးစိုု႔ ။

က်ဳးေက်ာ္သူမ်ားသည္ ဘဂၤလီျဖစ္သည္ ဆိုုတာ (ငါ) ေတြးမိတာပါ။ (ပုုဒ္မ)

ဘဂၤလီ ဆိုုလွ်င္ မူဆလင္ ျဖစ္သည္ ဆိုုတာ (ငါ) ေတြးမိတာပါ။ (ပုုဒ္မ)

မူဆလင္တိုု႔သည္ ဘာသာျခားျဖစ္သည္ ဆိုုတာ (ငါ) ေတြးမိတာပါ။ (ပုုဒ္မ)

ဘာသာျခားေတြထဲမွာ မူဆလင္တိုု႔သည္ ဆိုုးသူမ်ားျဖစ္သည္ ဆိုုတာ (ငါ) ေတြးမိတာပါ။ (ပုုဒ္မ)

မူဆလင္တိုု႔ ဆိုုးပံုုမွာ ယုုန္ေတြလိုု အုုပ္လိုုက္အုုပ္လိုုက္ မ်ိဳးပြားသည္   ဆိုုတာ (ငါ) ေတြးမိတာပါ။ (ပုုဒ္မခ်)

 မ်ိဳးပြားႏူန္းျမန္လွ်င္ မူဆလင္ ဦးေရ မ်ားမည္ ဆိုုတာ (ငါ) ေတြးမိတာပါ။ (ပုုဒ္မ)

 မူဆလင္ဦးေရ မ်ားလွ်င္ ဗုုဒၶဘာသာ ဆုုတ္ယုုတ္မည္ ဆိုုတာ (ငါ) ေတြးမိတာပါ။ (ပုုဒ္မ)

 စသျဖင့္ ေနာက္ဆံုုး…

 ဒါေၾကာင့္ ‘သာသာနာေရး၊ တိုုင္းျပည္အေရး၊ အမ်ားေကာင္းစားေရး’ အတြက္ဆိုု ငါဘာလုုပ္လုုပ္ တင့္တယ္သည္ ဆိုုတာ (ငါ) ေတြးမိတာပါ။ (ပုုဒ္မ)

ဟုုတ္ကဲ့၊ ဒုတိယလူအတြက္ ‘က်ဳးေက်ာ္သူ’မ်ားသည္ ‘ဘဂၤလီ’ ျဖစ္သည္ ဆိုုတဲ့ အဆင့္ကိုု ေက်ာ္ဖိုု႔ေတာင္ အင္မတန္ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ ‘က်ဳးေက်ာ္သူ’ နဲ႔ ‘ဘဂၤလီ’ ဆိုုတဲ့ ကတၱားေတြ ကိုုေရာ၊ ကတၱားႏွစ္ခုုကိုု ထပ္တူျပဳထားတဲ့ ‘ျဖစ္သည္’ ဆိုုတဲ့ ဝါစဂၤ ကိုုပါ သူ ေတြးမိ သေလာက္သာ ဆိုုတာ သူသိေနပါတယ္။ “က်ဳးေက်ာ္သူ” ဆိုုတဲ့ ေဝါဟာရကိုု ဘယ္လိုု အဓိပၺာယ္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဖြင့္မွာပါလဲ။ ‘က်ဳးေက်ာ္သူ’ လိုု႔ သိမွတ္ေနတဲ့ ေဝါဟာရကိုုက အဓိပၺာယ္ မမွန္ဘူးဆိုုရင္ ‘ဘဂၤလီ’ ဆိုုတာကိုု ထည့္စဥ္းစားစရာ လိုုပါသလား။

သိုု႔မိုု႔ေၾကာင့္လိုု႔ “ငါဘာလုုပ္လုုပ္ တင့္တယ္တယ္” ဆိုုတဲ့ လံုုးဝ ေဖာက္ျပန္ မုုိက္မွားေနတဲ့ ေနာက္ဆံုုး အဆင့္ကိုု ေရာက္လာဖိုု႔ ဆိုုတာ ဒုုတိယလူ တစ္ဦး အတြက္ အင္မတန္ ခဲယဥ္းလွသလိုု သူကေပလိုု႔ ေရာက္ခဲ့လွ်င္လည္း သည္ေနာက္ဆံုုး (အယုုတ္မာဆံုုး) အဆင့္မွာ သူ႔အတြက္ ေရွ႕ဆက္တိုး ဖုုိ႔ရာ ျဖစ္လာမွာ မဟုုတ္ပါ။

ဒုုတိယလူေတြဟာ အေတြးစဥ္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာ မဆိုု သူတိုု႔ရဲ႕  အသိဥာဏ္အား ဗဟုုသုုတဗလ ကြဲျပားမႈ အလိုုက္ သတိတရားဝင္လာ ရပ္တန႔္စဥ္းစား၊ လမ္းေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု ခြဲထြက္သြားျပီး အေတြးအေခၚ ကြဲျပားဆန္႔က်င္ စံုလင္ေနတဲ့ လူစံုုေတြ ျဖစ္ထြန္းလာပါလိမ့္မယ္။ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုုမွာ ဒုတိယလူရဲ႕  ဝိဥာဥ္ ရွင္သန္ေနသေရြ႕  လြတ္လပ္မႈ Freedom နဲ႔ ကြဲျပားစံုုလင္မႈ Diversity ဟာ တည္ျမဲရွင္သန္ ပါလိမ့္မယ္။

ပထမလူေတြ အကုုန္လံုုးဟာ "ငါ ဘာလုုပ္လုုပ္ တင့္တယ္တယ္” ဆိုုတာမွာ မလြဲေသခ်ာ ရပ္ပါတယ္။ “လူအမ်ား အေရးသာ ပဓာန” ဆိုုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုုင္၊ “စြန္႔လႊတ္စေတးမႈ” ဆိုုတဲ့ အစြန္းေရာက္ လုုပ္ရပ္၊ “အမ်ားေကာင္းက်ိဳး အတြက္ဆိုု ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုုမွ ေထာက္ေနစရာ မလိုု” ဆိုုျပီး ဇြတ္ျငင္း ပိုုင္းျဖတ္မႈ စတဲ့ လကၡဏာဆိုုးေတြနဲ႔ အဲသည္လူေတြ “အကုုန္လံုုး” ဟာ ဘံုုတူ အဆံုုးသတ္ တတ္ၾကျပီး ပထမလူရဲ႕  ဝိဥာဥ္ဆိုးက ေတာမသတ္ ခ်ဳပ္ကိုင္ပူးဝင္ေနတဲ့ (infinite regress) လူ႔ေဘာင္တစ္ခုုဟာ အယုုတ္မာဆံုုး လူေတြသာ ေခါင္းေဆာင္ တက္ျဖစ္တဲ့ လံုုးစည္းစနစ္ (Totalitarianism) ေအာက္ကို က်ေရာက္သြားရ တာခ်ည္း ပါပဲ။